hasreti anlatan, seni anlatan, ve þarkýda dediði gibi, gülümsemeye çalýþýyorum… ama hiç gerçekçi olamýyorum kendime ve baþkasýna…
Kemal Burkay yazdý, Minik Serçe okudu, yazarken ve o þarkýyý okurken kim gerçekleþtirebildi, gülümsemeyi… yazan sürgün edildi, söyleyen hasret çekti sevdiðine, ben ise, ikisini de beraber yaþadým. gülümse diye, diyen kimse yok burada…
dinliyorum ve seni özlüyorum gülemiyorum bulutlar halen burada çakýl taþlarým ise hiç olmadý benim. ama sen, gerçekten baþkaydýn…
ne þehir bana küstü nede annem, ben kendime ve sana küstüm… gidiyorum derken… sahiplenmeyi bekleyen kediler hep sokaktaydýlar oysa…
gülümse diye, diyen kimse yok burada… yaþadýðým yerde iklim hep ayný orman hiç yok, eskiden vardý oysa film de hiç gelmedi, gelse çok seyircisi olacaktý izlemek için ama iklim hep bozkýrdý…
gülümse diye, diyen kimse yok burada… sende yoksun, bu þehirde, bu sensizlikte… Sosyal Medyada Paylaşın:
nesih_esen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.