BİR ESARETİN KÖLESİYDİ AŞK

Bir esaretin kölesiydi Aþk

Yorulmuþtu

Elleri kelepçeli oradan oraya savruluyordu

Onu hak etmeyenlere hizmet ediyordu

Yaralanmýþtý

Yarasý kanýyordu

Sýzýsý içini yaktýkça yakýyordu

Derinden…



Kent merkezlerinde kýrsal hayatý yaþýyordu Aþk

Göçebeydi

Bir yerde uzun zamanlar kalamýyordu

Kanadý kýrýk ne yapacaðýný bilemeyen bir kuþ gibiydi

Sýðýnacak, barýnacak bir yer arýyor

Bulamýyordu

Eskiden de böyleydi bu

Hem de çok eskiden

Ezelden…



Kaprislere, ihtiraslara gelemiyordu Aþk

Yýpranýyordu

Haz veriyor, acý veriyor, keder veriyordu

Sevenler için yüreðini ortaya koyuyordu

Ýnsanlarca her daim ortada býrakýlýyordu

Eskicinin bile kabul etmediði bir eski gibiydi

Yýllarýn bile eskitemediði bir eþyaydý sanki

Eskiydi

Eksiklikten…



Üç günlük dünyanýn ikinci gününü yaþýyordu Aþk

Yaþlanmýþtý

Ne Aþk’ýndan çöllere düþen Mecnun

Ne de Aþk’ýndan daðlarý delen Ferhat vardý yanýnda

Sokak serserileri sarýyordu etrafýný

Kurtken kuzunun maskarasý olmuþtu

Gençliðini düþündü

Oysa ne hizmetler sunmuþtu insanoðluna

Nankörler diye haykýrdý

Aðladý kaçamak bakýþlarda

Eþyalarýný, pýlýný pýrtýný topladý

Bir müddet ortalýktan kayboldu

Sonralarý þimdi okuduðunuz þu Þair’de can buldu

Emaneten…



Emanete ihanet etmemek adýna…
Sosyal Medyada Paylaşın: