Gel de tut ellerimden ,
Düþerim yoksa...
Örselenmekten yorgun düþmüþ düþlerim;
Güz yapraklarý gibi,
Takýlý kalmýþ kuru dallar arasýnda.
Zalim bir rüzgâr önüne katmýþ
Üþütüyor yüreðimi...
Titriyorum ;
Dilimde söylenmemiþ tonlarca aðýrlýðýnda cümle
Her cümlede birikmiþ acýlar.
Aslýnda ne isterdim bilir misin?
Belki sürüklenmek sonsuzluða;
Belki de bir serçe misali,
Sýðýnmak dallarýnýn arasýna…
Ellerimde birikmiþ ölü düþlerim
Umutlarým; kýrk kilitli sandýklarda saklý
Saðanaklarým suluyor çoraklaþmýþ topraklarý
Yeniden yetiþir mi sence
Kokusu mazimde kalmýþ yediveren gülleri…
Geçmiþin tozlu raflarýnda saklý kalmýþ heyecanlarým
Solmuþ resimlerde kalmýþ umutlarým
Bir yanda gözbebeklerimden çivilenmiþ
Kýpýrdayamayan keçeleþmiþ heyecanlarým.
Akmayan bir çeþme baþýnda,
Sürekli boþalmaktan fersiz bakýyor gözlerim...
Susmak yalnýzlýðýn ana dilidir
Þiirler ise sýðýnaðý
Þakaklarýmýza düþmüþ olsa da kýraðý,
Nadasa býrakýlmýþ kalplerimizde
Þebnemler yeniden çiçek açar mý?
Hayat bir türlü nokta koymayý beceremiyor hüzünlerime. Devamý gelecek bir arkasý yarýn gibi kapanmýyor bu kara perde… Sustuðum yerden darmadaðýnýk bir halisünasyon tuttururken usum… Söz geçmez olur dimaðýma... Oysaki hayat akýyor parmaklarýmýn ucundan, payýma düþen yalnýzlýk yükünü taþýyamýyor omuzlarým daha fazla…
Esmize
Perihan TUNÇOK