Kendimiz ürkerken, kendi sessizliðimizden,
Kime haber vermeli, kimsesizliðimizden ?
Yalnýzlaþtýkça dünya, çoðalýyor içimiz,
Nerden baksan yarýmdýr, gözüken kimliðimiz.
Güvenmezken hekime, kimi sormalý, kime ;
Ey hayat ! Nerden aldým, seni, böyle terkime ?
Ýzbe bir karanlýktan, göz kýrparken geçmiþim ;
Söylesenize madem, ne idi bur da iþim ?
Adem yaþayamazken, nehirlerce Havva’sýz ,
Bir fanusun içinde, yaþatýrsýn havasýz !
Adem kaçtý kurtuldu, kurtuluþ mu kovulmak ?
Boðuyor sularýnda, düþtüðümüz her ýrmak.
Öyle tek bir yasakla, deniyorken Adem’i,
Bunca yasak içinde, kimden ayýrsam, kimi ?
Þimdi kovulacaðým, baþka dünyalar var mý ;
Oradan çýðlýðýmý, acep kimse duyar mý ?
Elinde kurbanlýklar, sokaklar dolu Kabil,
Bir kez mi gönderilir, kurtuluþa ebabil ?
Geçiyorken yolumuz, ýþýksýz þehirlerden,
Saklanýyoruz her dem, sanki münkir-nekirden !
Nerde baþlar evveli, nerde biter ahiri?
Yine gömüyoruz bak, kýzlarý diri diri...
Kaç demir ray geçiyor, aklýmýn kýyýsýndan ,
Daha mý mübareðiz, dünün evliyasýndan ?
Kaç patika geçiyor, uðuldayan ormandan ?
Tanýnmaz kimse öyle, bakýlýnca alnýndan.
Ýçimiz de karanlýk, dýþardan daha derin !
Her gün çekiliyorum, içine gözlerinin ...
Hayrettin YAZICI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.