Zamanlardan birinde,
Ýnsan yokken belki de,
Bir göl varmýþ yücede.
Sevda gölü derlermiþ melekler.
Kýyýsýnda oynar, gülerler,
Sevda suyunu içerlermiþ.
Otlar, sebzeler, meyveler
Sevgi suyu ile büyürler,
Iþýl ýþýl açarmýþ çiçekler.
Güneþ buhar almýþ gölden,
Bulutlar görünmüþ gökten,
Yaradan fýrtýna çýkarmýþ aniden.
Korkmuþ melekler gök gürültüsünden
Bulutlarý büyülemiþler hepsi birden.
Büyülü bulutlar düþmüþ yola,
Az gitmiþ, uz gitmiþler saða sola.
Yaðdýrmýþ Mevla büyülü suyu,
Sevda selleri olmuþ, ýrmaklarýn suyu.
Irmaklar akýtmýþ sevdayý
Denizlere toplamýþ fazlayý…
Sevda suyunu içenler çoðalmýþ,
Baþkalarý da sevdayý tanýmýþ.
Huriler, cinler, periler
Toplanýp her gün içmiþler…
Âdem ile Havva gelmiþ cennetten,
Melekler yol göstermiþ hepten.
Ýçmiþler sevda suyundan,
Çoðalmýþ insan soyu buradan.
Asýrlar asýrlarý kovalamýþ,
Yaðmurlar mevsimlere göre ad almýþ.
Ýnsanlar çoðalmýþ, sevdalar artmýþ,
Eline sazý alan âþýklar söze dayanmýþ.
Ýnsan susuz yaþamaz demiþ yaradan,
Sevda suyuna muhtaç olmuþ insan.
Bazen Âþýk Garip olmuþ söylemiþ,
Karacaoðlan olmuþ gezinmiþ.
Kara kýzýný ararken elinde saz
Yolda görmüþ bir kýz ki haylaz mý haylaz.
15 yaþýnda bir kýzmýþ oysa
“Emmi” demiþ kendisine nasýl olduysa.
Devr-i muhteþemler baþlamýþ sonra sarayda
Nedimler, Nefiler, Fuzuliler revaçta.
Gelmiþ asrýmýza çabucak sevdalar,
Kaypak olmuþ artýk aþklar.
Sevda denizlerine laðým karýþmýþ,
Eski sevdalarý bilenlerin aklý þaþmýþ.
Umutsuzmuþ artýk sevdadan,
Çýkarmýþ karþýsýna yaradan.
Tutmuþ elinden düþmüþ yola,
Sevda gölü için bakmýþ saða sola.
Görmüþ uzaktan huriler,
Çaðýrmýþ ikisini de melekler.
Ýçmiþler sevda suyunu kana kana,
Yüreklerindeki ateþle dönmüþler yana yana.
Sevdanýn sonu artýk belliymiþ,
Yüreklerinin sesi temelliymiþ.
Bu þiir yazýlmýþ gecelerden bir gece,
Üstüne alýnan âþýklar okusun diye hece hece.
Âþýklar yüreklerini almýþlar eline,
Atmýþlar kendilerini sevda seline…