Musibet olmayýnca uyanmak güçleþiyor
aþk! tan
Kapanmamaya yeminli yaralar derinleþiyor
voltalara yazýlan
ki ben yemini kalemin diline baðladým
açýlsýn diye kapýlar
Kýlýmý kýpýrdatmadým
saðnak saðnak boþalýrken üzerime
kudurmuþ karabasanlar
Karanlýk arttýkça diþlerimi sýkýyorum
ya da ben diþlerimi sýktýkça
karanlýk koyu ellerini ovuþturuyor
Nefesim parmaklarýný çözmeye yetmiyor
Düþlerimde kýsýlý kalan yýldýzlar
bir bir ölüyor
Dudaklarým kilitli -ellerin var-
dua da edilmiyor...
Gözyaþlarýmla kefenliyorum ölen yýldýzlarý
elimden bir tek bu geliyor
Kaç türküye çizdim ben senin yüzünü Tahtýrevan Gülü !
gölgene sarýlýp aðlarken
Sen ayaklarýndaki çamuru
þiirlerin gamzelerine silerken
Atla dediðin kaç uçurum var not defterinde
solgun yüzüne varmadan ben
ellerini çektiðin ?
Kanýma boyanan çakýl taþlarýyla
çýrýlçýplak dertleþtiðin ?
Ne iþi vardý kuru sýký ellerinde yüreðimin ?
Hayallerinden vurulmuþ bir adam
ne kadar aðlayabilir eþiðinde ölmeden
gelmeyeni/ni/n ardýndan ?
Cevap için acele etme !
Önce
alýþtýðým üzere kendim sarayým yaralarýmý
kum saatinden düþmeden
sigaramýn ucunda asýlý kalmýþ
son kül goncasý
ve dökülmeden yazgýya
Kelimelerin dudaðýnda dikili kalmýþ
çürük dudak boyasý
Sonra
çek gözlerini adýný bildiðimiz yerlerden
Nasýlsa hep karanlýkta soyundun
benlerinin yerini bilmiyorum ben
Elimi de tutmazdýn
Bir isyan yangýný baþlardý parmaklarýnda
uzun zaman öfkesi dinmeyen
Belli ki
dilinin ucunda baþý bozuk bir i mgeydim
satýr diplerinde kalmýþ gibi
soðuk soðuk terleyen
Gidiyorum
gözyaþlarým süzülüp suskun pencerelerden
masumiyetini kaybetmiþ ellerine düþmeden
Gidiyorum
ezanlar susmadan
ve adýný s/akladýðýn gölge/ler
ruhumun kýyýsýna idam yazmadan
Þimdi
dilimde sana son bir hediye
Elveda ! var
ve
sevgiliye ama hiç kimseye yazýlmýþ
mektuplar...
Özgür SARAÇ/Râzý
04/12/2009 Denizli