Günün ikili yalnızlığı,

Her gün,
Masmavi bir denizin,
Üzerine býraktýðým izlerimin,
Yansýmasýný kabulleniyorum.

Zaman çok aðýr ilerliyor,
Acýyý günlere daðýtýp,
Bekliyor,
Çaresizliði benliðime sarmalýyor.

Ve böylece,
Tükenen umudu,
Yaþamýn bir parçasý olarak kabullenip,
Hayata savuruyor.

Rüzgar teslim alýnca hayalleri,
Derinleþiyor gökyüzü,
Ve bir isyan yeþeriyor,
Duygularýn yaþam bulduðu düþüncelerimde.

Garip bir öykünme bu,karanlýða
Geceyi inkar edercesine,
Güneþten doðan bir göz yaþý,
Þimdi damarlarýmda.

Ayrýlmalý,
Günün ikili yalnýzlýðý,
Gün geceyi sunarken yüzüme,
Maskeler aynalarda kalmalý.

Bir ben,
Kayboluyor uzaklarda bir yerde,
Yitirilen bir ben,
Hep yaný baþýmda.

Ayrýlmalý,
Günün ikili yalnýzlýðý,
Sessizce,
Ve de özgürce.



Sosyal Medyada Paylaşın: