‘‘daha ilk geçiþte papaz büyüsünün bozulacaðýný nereden bileceklerdi ki’’
Biz gittikten sonra,
büyüyüp adam olacak bir kente açmýþtýk gözlerimizi.
henüz tay tay duracak kadar geliþmiþken ayaklarýmýz,
küçücük evlerimizin karanlýðýný üzerimize giydirip getirmiþti büyüklerimiz,
köprüde ‘hoþ geldiniz’ ile birlikte beklentilerin de verileceði düþlenen
sonralarýnda bizlerle birlikte metropol olacak bu þehre…
Týrnaklarýný kesmeden mi takmýþlardý diþlerine bilinmez,
bulaþtýrmalarý uzun sürmedi na-huzuru çehrelerine.
zamanla, ýþýðý yanan her evden yükselen seslere ayný ölçüde acý ekildi:
‘nereden düþtük bu yalayýp yutup geðiren canavarýn aðzýna?!’
tizi o gün bugündür azalmadý o arabesk týnýlarýn,
neler oluyor bile diyemedik
eðitmenlerimiz sus dediklerinde…
saygýsýz eðitilenlerden deðildik .
haddimiz dayaðý bilirdi,
sessizdik…
Ýlk isyanýmýz yüreðimizeydi.
aþk diye bir þeyi duyunca
sokaktan geçen pamuk þekercisinin peþine takýlýr gibi
koþuþtuk.
bedenin toyluðunu umursamadan
sýrtýmýz açýk yakalandýk o kasýrgaya.
hýrsýza çýktý adýmýz…
damgamýzý bastýlar,
henüz kalp içinde isimlerimizi yazamadýðýmýz
çýnar aðaçlarýna.
devrildik…
Psikolojimizin varlýðýný, sýnýrlarýný,
gün gelip yedi nokta bilmem kaçla sarsýlýp çürük raporu alacaðýmýzý
sabah akþam yükselen miligramlarla alýþacaðýmýz dozlarý
bilmiyorduk.
saðlýðýn;
analardan evlada geçeceðine inandýrýlmýþtýk,
hastane kapýlarýný tanýmadan önce.
uyutulduk…
Þimdi deseler;
‘senden olanlar ne haldeler?’
onlar doðmadan harabeye döndürdük
kaybettik bu þehri biz
bulursam geliþmemiþ bir kaya parçasý
sýrtýmda götürür dibinde bir can daha doðururdum ya,
metropolleþtim…
Ebru
Kalimeram’a sonsuz teþekkürler...