sezardan çok mu býçaklandýn sen?
Varolma savaþýn ne senin demiþti bana!
Gözlerimi kapatýp okurdum þiirleri, þarkýlarý...
sýrf gözlerini içimde taaa þuramda hissetmek adýna...
Rengi belli deðil benim þansýmýn...
Mavi, yeþil, turkuaz, siyah, kahve....
þansýmýn rengi belli deðil iþte, kapattým gözlerimi karanlýða...
Yardýmýna ihtiyacý olan bir kadýndým...çocuktum...biliyordum...
aklýmýn sarhoþ ahmaklýðý...
gitmelerimin durduðu dakikalarý...
içimde yaramaz çocuða dur diyememek gibi...
Çemberimde Gül Oya’nýn bir sahnesinde
hiç yakýþtý mý sana demek gibi...herþey...
bulutlu...tozu dumana katan yangýn gibi...
kafam karmakarýþýktý...aðlamak da rahatlatmýyor ki beni...
Kalbim aðrýyor...
Uykusuzluða, yorgunluða deðil de...
Yoranlara aðrýyor...
Duracak gibi aðrýyor...
Birileri öldükçe yaþayýp duruyoruz biz iþte...
Birileri öðretmiþ iþte...
Hiç ölmeyecekmiþ gibi yaþýyoruz ya!
Ýþte bu bana en çok koyan...
Þimdi...þu an...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.