ÜSKÜDARIN GÖRDÜKLERİ

Ýnsanlar yitirmiþ bir þeyler arýyor,
Düþtüðü bu tuzaktan kurtulmak için.
Kendi kendine bin bir soru soruyor,
Boðazýn derinliklerine dalabilmek için.

Günler aylarý, aylar da yýllarý kovalýyor,
Adeta bir köþe kapmacasý oynarcasýna,
Yukarýdan aþaðý; nefessiz hýzla koþuyor,
Dalmýþ gidiyor, istediðini bulmuþçasýna.

Benliðini yitirenler kimliðini arýyor,
Nefsi emmâreden kurtulmak için.
Yol yücelmiþ, akýn yapmak zor;
Bu engeli aþmak, bir mûcize diyor.
Ümit kalmamýþ, inanç ise sýfýr,
Dalýyor boðaza, þuursuzca gidiyor,
Yapýþmýþ ensesine býrakmýyor kâfir…

Hakikatin altýna o yalan da yakýþýr mý?
O gitti, bu gitti, sen de ha öyle mi?
Kürek çekecek kalmadý, diyarý gurbette.
Sen hâlâ oyalan, bir ileri bir geri emi?
Yaptýðýn fiiliyat, bulacaktýr seni elbette.
Yaratan ne güzel yaratmýþ þu cihaný,
Ama gafil yaratýk bilmez bu figaný.
Bana deðmeyen yýlan, bin yaþasýn misali,
Kabuðunu çekerek sýðýnýyor hücresine.
Kendini topraða adamýþ, kaplumbaða misali,
Baþýboþ gezip duruyor, yerin en ücrasýna.

Vapurlar, motorlar þu boðaz sýrtýnda,
Bir görebilse tarihin derin sayfasýnda,
Düþünmüyor, bakmýyor, görmüyor,
Bir ne var, þahit olsa omuzlarýnda,
Þu daðlarýn olduðunu anlardý sýrtýnda.

Amaç yok, ideal ise onun karesi,
Bu da insanlarýn dindeki gerçek firesi.
Dünya bir yana, ahirette öte yana,
Bu ilgisizlik karþýsýnda, hangi yürek dayana.

Ýnsanlar, baþýboþ naralar atýyor sokaklarda,
Uzanmýþ bilinçsizce yatýyor, kaldýrýmlarda.
Anlatmak þöyle dursun, semtine bile varmýyor,
Bu ruhsuzluk karþýsýnda, hiç mi hiç doymuyor.

Yýlan misali zehirlenen çocuklar çocuklar!
Din, ahlâk yok; bunlarýn hepsi yapmacýklar.
Bugünün küçüðü, yarýnýn büyüðü öyle mi?
Olmaz olsun böyle büyüklük adedi emi?
Kalitesiz, amaçsýz büyük olmaktansa,
Taþ olsun, böyle adice harcanmaktansa.

Hava burslu, boðaz dalga dalga deli,
Topluyor, etrafýndan kaçan sessizce yeli.
Çarpýyor kýyýlara, bir mesaj vermek istiyor,
Ýnsanoðlu akledip benden ibret alsýn diyor.

Deniz öfkelenmiþ, býraksam mahvedecek,
Þu görünen yitik arzý, bir nefeste boðacak,
Yerde, semâda bir namussuz koymayacak,
Ýþte benim elimden, gelen budur diyecek,

Aðaçlar bile çýkarmýyor örtüsünü yazýn,
Senin bu ukalaca kimedir bilmem nazýn.
Kýþýn mý dediniz, o zaman kimliðine bürünüyor,
Ýnsanlarsa fiiliyatlarýndan süründükçe sürünüyor.

Deme ki hiç insanla aðaç karþýlaþtýrýlýr mý?
Düþüncesiz aklýn yeni mi geldi baþýna senin?
Unutma! Akýlsýz baþýn cezasýný ayaklar çeker,
Seni ruhunla tarla diye sürüp denize eker…

Aðaç, akýlsýz olduðu halde Rabbini býrakmýyor,
Kirli kan pýhtýlaþtý, artýk gönülde akmam diyor.
Kýþýn bizim insanýmýz, yaratanýn emriyle deðil,
Emrini soðuða vermiþ, bilmiyor baþka meyil.

Ýnsan robot olmuþ, nereye gittiðini bilmiyor,
Frenleri fena patlamýþ, duracak yeri bilmiyor.
Sadece makam, mevki, para, þöhret ve ötesi…
Ýnsanlarý, hayâsýzca ruhunun etmiþ kölesi.

Yaþamak için insanoðlu nimeti yemiyor,
Týpký hayvan gibi yemek için yaþýyor,
Bir gün, ben de ölüp, gideceðim demiyor,
Hâlâ hakka gelmiyor, kene gibi emiyor.

Unutma! Zaman her þeyin gerçek þahidi,
Hiç ihlasýn mealinde okudun mu vahidi?
Orda Allah ne buyuruyor, diye sordun mu?
Rabbin için, hiç kendini hiç yordun mu?
Sorular, sorular ve düþünceler dünyasý,
Ýnsanoðlunun dünya için kurduðu hülyasý.

Kan akýp gidiyor, gelmez yerine,
Ýðne pek mi; pek saplandý derine.
Batan yer tek; ama aðrý bütün vücûdun,
Bunun nedeni, Rabbine yapmadýðýn sücudun.
Tutamazsýn sen, onu aktýðý zaman,
Vermez dininden düþmana karþý aman.
Mesafe farký yapma, bu fark kapanmaz,
Allah korkusuyla eriyen kalp yanmaz.
Açýyý fazla açmaman gerekir inan,
Sonra görür seni, dost ile düþman,
Derecesi oldu mu, üç yüz altmýþ,
Artýk yakana küfrün mührü vurulmuþ.
Zamanýn neresinden dönersen kardýr,
Geriye kalan, gerçek yar mý desem yardýr,
Olmadý þu bandý geri sardýr,
Artýk dünya senin baþýna dardýr.
Yetiþemezsin zaman aktý, tiren kalktý,
Seni, bu düþüncesiz beynin yaktý,
Daha dün senin alnýn pek aktý.
Baksana bu gün sana ne oldu?
Yoksa gözlerin mi kör oldu?
Þu asýlsýz çevren, sana dar oldu.
Bakýyorum etrafýma hiçbir hareket yok,
Boðazýn maviliðinden ise eksilen yok,
Ýþte vapurlar! Yerinde, ilerleyen hiç yok.
Balýklar teknesi, sandallar iþte duruyor yerinde,
Çok mu insan yatýyor, þu engebesiz derinde!

Ölümü sýk sýk hatýrlayýnýz diyor,
On sekiz bin âlemin sultaný Peygamberim,
Onun sunduðu hayatý yaþar gerisini teperim.
Arkadaþ býrak, bu aslý olmayan hülyaný!
Kur artýk seni kurtaracak ebedi dünyaný.

Keþke hep çocuk kalsaydým, denize girmeseydim,
Büyümeseydim, oynamasaydým, düþünmeseydim;
Dünyayý masum oyuncaklarýma bindirseydim,
Güçlüklere karþý; hiç mi hiç direnmeseydim…
Yo arkadaþ! Bunlar çocukluk þakasý,
Yeter kestiðin artýk, býrak þu makasý.
Hâlâ kendini oyala dur, bir o, bir bu aþktasýn,
Düþünce deryasýný ayaða kaldýracak yaþtasýn.

Üsküdar! Yaþlanýyorsun býrak eyyamcý yaþamý,
Sana mý kalmýþ, bu moda, bu sömürü düzeni?
Aklýný baþýna al, adam ol, býrak gece hayatýný,
Artýk kopar, seni zehirleyen küfrün köksüz dalýný.
Kendi peteðinde, kendin yap balýný,
Ýnsanlarýn hayrýna aç kendi dalýný.
Yemeðini kendin piþir, kendin ye,
Benim elimden gelen, iþte budur de.
Ele güvenme, zehir katar senin þiþene,
Seni aradan çýkarýnca, girerler giþene.

Rabbini çok düþün, senin çok ihtiyacýn var,
Namaz kýl, oruç tut, gece gündüz O’na yalvar.
Kendini bu yolda; zor da olsa diret, sabret
Ýþte o zaman emin ol, Allah sana verir basiret.

Gönüllerde güvercinler katar katar uçar,
Kanatlarýný kaldýrmýþ, yüce Rabbine açar,
Gittiði yerlere, Allah’tan mesajlar saçar.
Üsküdar! Duy, þâhit ol, zaman artýk geç,
Zaman geçmesin, sorumsuz hayattan vazgeç.
Aralýk /1989
Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın: