Tanrılar Sofrası

Tanrýlar sofrasýnda bir kadýn,
Karnýndaki çocuðuyla güneþi kutsuyor
Düþünde bir düþ daha görüyor,
Kuþlar ölüyor suda boðularak.

Kadýn tuvalde bir cesedi boyuyor,
Fýrçasýnda biriken ara renkleriyle

Mavinin üvey evladý mordan alýyor hýncýný
Sarýnýn hünerli çocuðu yeþile batýrýyor hüznünü
Ve cesedi sarmalayýp atýyor boþluða.

Tanrýlar sofrasýnda bir adam
Gölgesini kýrbaçlýyor hiddetiyle,
Cehennem çýðlýklarý bitiþiyor ruhuna
Acý uyanýyor göðsünde,
Umut daralýyor.

Ýpotek edilmiþ vücutlarda raks ediyor enstrümantal aðrýlar
Ve notalarý seviþgen ezgiler üfürüyor kavalýndan
Maðrur bir tanrýça.
Ölümün kýzý savuruyor saçlarýný esrik düþler boyu
Ölü þiirler doðuyor geceye
Esirgenmiþ sözcüklerin hükümdarlýðýnda.

Kadýn ve adam
El ele
Bir þiirin içinden düþüyorlar
Kangren geceye
Sustukça susuyor ölüm.

Baðýrýyor þair..!
Enkaz yýðýný yüreðinin arazlarýndan
Uçurumun kýyýsýndan býrakýyor
Kanlý hecelerini
Tanrý`nýn ceplerinden taþýyor sürrealizm.
Ve her satýrýn sonunda bir ünlem imi!
Her satýrýn baþýnda ölü kelebeklerin
Tanrýsal seyriyle.


Aslý Ardýç
Mart`2008

Ortanca Sanat ve Edebiyat Dergisi Sayý:18
Sosyal Medyada Paylaşın: