YAŞAMIN DÜŞÜNDÜRDÜKLERİ

Gün yine bitti… gün yine yanlýz…
Sessiz, sedasýz…
Yine akþam oldu! Tek baþýna kalmýþ yürüyordu.
Dünyanýn yükü sanki omuzlarýnda, hayat mýydý? bu.
Durdu!
Mezarlýk duvarýnýn yanýndan geçiyordu yolu
Sanki
Bütün aðaçlar rüzgârla dost olmuþ bir þeyler fýsýldýyordu…
Bak buraya, buraya bak!
Kaldýrdý baþýný yanlýz dý, bir ürperti sardý korkuyor muydu?...

Bütün mezar taþlarý karþýsýnda dimdik yükseliyordu.
Bir ses duydu tüm benliðiyle…

Yaþýyorum diye sevinme! Havai hevesle…
Son durak burasý…
Vaz geçilmezlerin mekâný,
Sende vaz geçilmez olduðunda, senide bekliyoruz…
Gelmek istesen de, istemesen de.

Acý, acý gülümsedi kaderine…
Sonra selam verdi
Selamün Aleyküm dostlarým dercesine.

Ölüm ne kadar sýcak geldi, o an ölmek istercesine.
Ne kadar rahatsýnýz kendi aleminizde
Ama bana lüks diye geçirdi yüreðinde.
Ne vardý? ne götürecekti ki, heybesinde…

Baþýný kaldýrdý baktý gökyüzüne…
Tek bir yýldýz bile yoktu, küsmüþ müydüler ne?
Verdikleri bir parça ýþýðý bile esirgemiþlerdi iþte.
Küçüklüðün deðerini gösterircesine…

Ama güneþ öylemi!...
Sýcacýktý sarardý, ýþýltýsý sanki yirmi dört ayardý…

Onlara býrakmýþtý koskoca gökyüzünü
Onlarda insanlara gülümsesinler diye.

Güneþ
Þimdi, tükürmez miydi? Yüzlerine...

Güneþ
Büyüktü, büyüklüðe yakýþmazdý ki böyleside...

15/04/2009


Sosyal Medyada Paylaşın: