“Fahrettin Paþayý rahmetle anarken”
Bir þehir var dedi bana
ihtiyar bir bilge
bir þehir…
.
.
Ýçimde bitmeyen bir umut
ve babamýn avuçlarýndan
semaya yükselen dualar eþliðinde
o þehri, kokusunu
duymak için
anlamak için
tanýmak için
aklým ruhuma yoldaþ olduktan sonra
aþkýn bir yürekle
yürümeliyim dedim
ben de…
Bir þafak vakti herkes uyurken
düþmeliyim yola
önce yolumu
ve yönümü seçmeliyim
iki yol arkadaþý da alarak,
yüreðimdeki cevheri
dökerek
yoðurarak topraðý
yürümeliyim
kentin karlarýnýn arasýndan geçerek
kanlý kentleri,
kükürt ve karbonmonoksit solumamak için
ve herkesin sadece bir hakký
olduðunu bildiðimden
yürümeliyim…
Elimde bir kalem
ve bir kitapla
ne kýlýç, ne mavzer,
ne topla
bir þafak vakti
Hikmet ve Ercan’la
o þehre girmeliyim
bir þafak vakti
o þehirde ölmeliyim…