İki Yalnızın Ankara Hikayesi

Üþüyorsun kuytu bir köþede, ayaklarýn çýplak
Ürkek bakýþlar kuþatmýþ etrafýný
Titrek titrek, korkuyla atarken kalbin
Ýlk tanýþýklýðýndýr yaðmurlu gecede
Söküp o yerden seni aldýðýnda, meçhul adam
Ayak parmaklarýný hissetmez, bakýþlardan uzak
Korku yerine, umutla atar artýk kalbin
Bir gizin içine sürüklerken
Tek çareydi o an kurtuluþun
Belki de doðruluðunu sorgulamaya gerek duymadýn
Bilinmezliðin içinde, adýný bile sormadýn
Sorsaydýn da verecek cevap yoktu meçhul adamda
O’nun ellerine terkettin ellerini
Ýçgüdüyle, hesapsýzca sýcaklýðýný hissettin
Yaðmur damlalarýndan sýyrýlarak kaçýþ
Zor anýndan deðildi
Hep bu aný beklediðin hayalinin
Gerçekliðiyle karþýlaþtýðýndan olsa gerek
Sýðýnmandýr ona
Sen ve o, artýk yalnýz deðilsiniz
Ýki yalnýz bir bütün vucut olarak kayýp gitti
Yaðmurlý bir Ankara gecesi, ýssýz sokaklara.....



baran...

Sosyal Medyada Paylaşın: