Acýnýn esiri olmuþ bir kentte sabahladý rüzgâr Saçlarýnýn arasýnda dalgalanan hýrçýn bir deniz vardý Günü kurtarýyordu güneþ geceden Tanyeri aðarmadan göçüyordu tüm iyi düþler...
Küçük bir çocuk sokakta kedilerle oynaþýyor Düþüyor Yüreðini kanýyor kaldýrýmlara Gözlerindeki parýltý ýþýldýyor...
Yalvaran bir bakýþ içli bir dile geliþ... Susuyor çocuk Susuyor sokaklara...
Üzerini basýp geçiyor büyük ayakkabýlar Canýndan can alýyor sol yanýna girmiþ sancýlar Çekiliyor kirpiklerindeki deniz Ve Secdeye duruyor içindeki inanç son vakte...
Gözleri kýrýlýyor beyaza Açýlýyor bütün perdeler sonuna kadar Haykýrýyor çocuk Haykýrýyor hayata...
Kelime dönümlerinde kalýyor dili Dudaklarýnda dikenli tel tebessümü Yeþermemiþ düþünceler Elinde patlýyor Zamanýný gelmemiþ, bir balon misali...
Ýçindeki sev(g)i öldürüyor mezarlarý Tüm diriliþleri sergiliyor cadde baþlarýna Koþuyor çocuk Koþuyor uçuruma...
Ýntiharlara inat bakýyor göz ucuyla Aklýna geliyor cebindeki buruþmuþ insan silüetleri Vakit geç Þehirdeki son umut kýrýntýlarýný da kaldýrýyor çöpçüler Baþka bir bahara kalýyor sevmeler seviþmeler...
Çocuk aðlýyor Çocuk kanýyor Çocuk ölüyor sayfalara...