denizcinin istanbul hülyası

SENÝ DENÝZLERLE VURACAK KADAR SEVGÝM VAR SESÝMDE

Ay’ýn vurduðu odam karanlýk
bir mucize olsa da aydýnlansa
gözyaþlarýmla seni arasam
yarým kalmýþ sol yanýmý yýldýzla assam.

denizciler denizden baþka biþey bilmez
rýhtýmdan denize açýlmaya bakar yürekleri
açýlsalar da denizin saçlarýna tutunsalar
dudaklarýný kýsýp seni seviyorum demene bakarlar.


benim göklerde buluþan hayallerim vardý
topraktan gelip bulutlarýn üstüne aþardý
üstü beyaz bulutlarýn üstüne taþardý.
Sana olan aþkým altýn yýlýný yaþardý.
mecnun’larýn gözünde kalýrdý...

gelenlere iz býraktým
gideceklere yok býraktým.
dudaklarýmýn arkasýna seni sakladým
ezberini yazdýðým beyazlar kanar...

gözlerine beni de al
çöllere yaðamýyorum
istanbul hülyasý
sen depreminden bende kalan

tiryaki menekþelerin soldu
asudeyim,bilmiyorum seni neden istiyorum
önümden senin gölgen gidiyor ben kalýyorum
umutlarýnla beni de götür.
korku tufaný gözlerimle beni de al yanýna...


seher vaktine düþüyorum yaprak misali
usus usul sürüklüyor beni gönül vadeleri
özgür memleketine beni de al
gözlerinin kaçýnýlmazlýðýna inandýr beni..
Seni sevmenin bedelinden vazgeçir beni.



Cansuyum Sen,rotam sen,
kýzýl bir sevgimle sana geliyorum
beni de al siyah öfkelerinin içine
bedeli hayatým bile olsa al beni yanýna.

tek yüküm seni avuçlarýmda tutabilmek
gönlümden akan kanarýn,kalbimi iþgal altýna alacaðýný bilsem de
rüzgara ihtiyacý olan yelkenler gibi
sana muhtacým...

Sosyal Medyada Paylaşın: