"l'Isolement"

Ýki bardak çay için yoldayým,
adýmlarýmý sayýyorum
binlercesinden Godot’a gidilmez
birinden birine deðer verilmez
bir gün olsun; sevilmez.

bir an geliyor,
"buraya kadar" deyip gidiyorlar
onlarýn yüzü seçilmiyor
unutuyorum, unutuluyorlar
adamlar daha yaþlý,
kadýnlarýn yüzünde kremler
Viyana’ya uzanýyor sesler
iddia etmiyorum, sesimi duyamazlar.

deniz manzaralý kahvaltý yapýyoruz
yirmi dört saattir yemek yemediðimi
tabakta azalan peynirler anýmsatýyor
kapýdan çýkarken yüzlerine baktýðým
üç genci uzakta görüyorum
bir kýz önce kendini kumlara býrakýyor,
diðer kýz ve sevgilisi ellerinde taþlar
denize taþ atýp duruyorlar
Bach’ý duyumsuyorum, bahtýma
hiçbir þey tesadüf olmayacak kadar
ve içini her seferinde yaralayýp,
duygularýndan arýnýp, açýk bir yarayla
ince bir kalemle söylenmiþ yazgýna
geceyi bekliyor olmalýydým yeniden

aniden uyanýyorum, saat bire geliyor
otel odalarý kederli boyar anýlarý
televizyonda bir filme denk geliyorum
"Olli Maki’nin En Mutlu Günü"
en mutsuz olduðum günlerdeyim
alýþtýrýyorum ruhumu bir boksör gibi
ringe çýktýðýmda çoktan farkýndayým
gücümün ve güçsüzlüðümün
siyahýn ve de beyazýn anlamsýzlýðýný
renklerin de yalnýzca aldanýþ oluþunu
film sarýyor, sonuna kadar beklerim
hep beklemiþimdir sonuna kadar
bir þeyleri anlamlandýrmak için
ve her defasýnda anlamdýþý kalýþýmý
son sahne; Olli ve Raija’yý görüyorum
ellerine taþ alýp fýrlatýrken denize
tesadüflerden yorulduðumu anlýyorum

bir çayevi önünde "paydos" diyorum,
en güzel ne biliyor musun dostum?
gerçek olan her þey güzeldir
sonuçta hepimiz ayný durumdayýz
mavi saçlý bir adam saksafon çalýyor,
ilk büyük bardak demini tam almamýþken,
ikinci bardakta tadýný alýyorsun çayýn
etrafýna bakýyorsun, ah deli kumpanya!
varoþsun, yorgunsun; tek kiþiliksin
hiçbir þey geçmiyor vakit hariç
günler birbirine benzese bile
sonunu bilmenin rahatlýðý ceplerinde
yaþlanýyorsun eski dostum,
ve sanýrým eskiden olduðu gibi
her þey ayný þekilde devam edecek.

altý iþçinin gülen yüzleriyle
þenlenen karanlýk bir akþam vakti,
geceye yelken açan düþlerin
denize çoktan varmýþ.
çay iyi geliyor iþte.
susuyorsun. susmak da bir mesele
sonuçta susuyorsun;
eskiden gülen yüzümü arýyorsam
yýpranmýþ bir tünel kapýsý olabilirim
bir bankýn sanata dair ayaðýnda
gökyüzüne çizilememiþ hayatlarda
bardaðýn dibinde son yudumda
pakette kalmýþ bezgin sigarada
bir Kaurismäki filminin ortasýnda
az kuru az pilav resminin tabaðýnda
buruþmuþ, yorgun ellerinde
en son var ettiðin þeye bakýp,
hayalsiz çocuklar görüyorsun
her þey Güney’de, bir doðulu kanýnda
Batý þarkýlarý dinlemekle baþlamýþtý
bunu da herkesten çok biliyorsun
her bir þeyi o kadar iyi bildin ki,
hep o yüzden ayný maðlubiyetleri
yaþamaktan hiçbir zaman býkmadýn.

maðlup olan kimdi aslýnda?
gözlerim maðrip hüznü taþýr evlere
iki ekmek, az portakal, elma ve sigara
hiç bu kadar iyi kokmamýþtý ölüm
hiç bu kadar kirlenmemiþti perdelerim
kendimi bu kadar zavallý görmemiþti.

perdeleri yýkayýp,
taktým yerlerine
ýslak tüllere sarýlýrken
bir an çok ayýp edip,
seni hayal ettim
hiç bu kadar ýslak deðildin.




Sosyal Medyada Paylaşın: