O derin yaralarý deþmeye kibrit çöpleri bilendi, Kirpikler bile! Keskin kenarlý anýlar yüzünden, Aðlamaktan, karalar baðlamaktan, Tenler çillendi, Asaletinden yoksun kaldý terler, kirlendi, Hangi mevzudan bahsediyordum yine! Eskidendi, eskiden ateþtendim, küllendim, Duygu dolu bir ahmaktým ki; Maziyi bir köstebek gibi sürekli eþeledim, Aksime, kaskatý ölü bir aðaç olma fiiline: Unutup kurtulmaya ’erdem’ dendi, Böylesine boþ bir kalple, Buðulu sabahlara kalkmak için ne kadar da erkendi, Ýçimde canavarlarýn gizlediði bir oda, Duvarlarla, Kapkalýn duvarlarla perdelendi, Ufacýk, masumane, elveriþli elvedalar sonsuzluða ertelendi, Tüm iklimler puslandý, Uslandým güya, uzlaþtým kendimle, Kesmek, acýtmak, kanatmak için, Killer þekillendi, Urganlar uðruna iplikler bile, Kirpikler bile! Sosyal Medyada Paylaşın:
Sefa Yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.