BİR TRABZON DÜŞÜ

I.
Gönül asumanýnda raks eylerken aylalar...
Beni sana götürdü düþümde vaveylâlar

Topraðýnda saklýdýr tarihin hafýzasý
Zaman ipek böceði, Kemeraltý kozasý

Hazan vakti tüllenir Boztepe’nin baþlarý
Sülüklü’de sel olur bir annenin yaþlarý

Uzunsokak boyunca uzar gider bir rüya
Soðuksu’da yýldýzlar serenat eyler aya

Ganita’da içtiðim çayda demsin ey þehir!
Hem karasevdalýmsýn, hem annemsin ey þehir!


II.

Mâzinin oluðundan, sel gibi akar zaman
Trabzon Kalesi’nde kor olur, yakar zaman

Aynalar günbatýmý tutuþurken Faroz’da
Okþar kýr saçlarýný mavi bir el Yoroz’da

Son uykusunu uyur Atapark’ta Gülbahar
Gün doðmakta ufuktan, gecenin ardý nehar

Senden uzakta geçen günlerin yasýndayým
Beni Mecnun eyleyen aþkýn hülyasýndayým

Sevdamýn dibacesi, hüzzam faslým ey þehir!...
Ben bir yanýk Kerem’im, sensin Aslý’m ey þehir!...


III.


Elif gibi dik durur, Hakk’a baþ eðersin sen
O þerefli mâzinle, cihana deðersin sen

Zamanýn nabzý atar ahþap konaklarýnda
Hasret pembe pembedir o gül yanaklarýnda

Hiçbir þeye deðiþmem topraðýný, taþýný
Sana gökler yaraþýr, yüksekte tut baþýný

Öpüp alnýma koyup baðrýma bastýðýmsýn
Gurbet akþamlarýnda hasretten yastýðýmsýn

Zemheri ortasýnda nevbaharsýn ey þehir!
Gecenin gülen yüzü, bir neharsýn ey þehir!


IV.

Sümelâ’da sürerken tarihin izlerini...
Ayasofya, Bedesten paylaþmaz gizlerini

Nice zaferler yonttuk zamanýn mermerinden
Kimi Aslý’dan geçti, kimi geçti Þirin’den

Boztepe’den seyretsen güneþin batýþýný...
Manzara hýzlandýrýr nabzýnýn atýþýný

Ay gýpta eder sana, yýldýz kýskanýr seni
Cemalini görenler bir peri sanýr seni

Gönüllere basýlmýþ bir mühürsün ey þehir!
Bayraðýn gölgesinde daim hürsün ey þehir!

V.

Uzaðýna düþmüþüm, hasretle yandýr beni
Çok uyumak gaflettir, gayri uyandýr beni

Hicranýn rahlesinde bir vuslat düþü kurdum
Gönlümün tek sahibi sensin ey aziz yurdum!
Firkatin demindeyim neftî akþamlarýnda
Gün uykuya çekilir Yoroz’un camlarýnda

Ýçimdeki melâli doðuran þehirsin sen
Mâziyle istikbâli yoðuran þehirsin sen

Zaman görklü bir aðaç, sen dalýsýn ey þehir!
Masmavi dalgalara sevdalýsýn ey þehir!

VI.

Madur’la söyleþirken salkým salkým bulutlar...
O müþfik kucaðýnda hep tazedir umutlar

Hâl dilliyle konuþur Ortahisar taþlarý
Rüyalarýma girer þehrin hilâl kaþlarý

O dar sokaklarýnda hicran ruhuma iþler
Beni ayakta tutar bu þehre dair düþler

Çok göresledim seni, yan yüreðim yan bugün!
Nemlidir kirpiklerim, hislerim üryan bugün

Bordo mavi renklere âþýksýn sen ey þehir!
Kadim medeniyete beþiksin sen ey þehir!


VII.

Peri yüzünü görsek çarpýlýrýz o anda
Her ne varsa aþikâr, her þeyimiz Meydan’da
Gönül tahtýma kurul, ebedî ve ezeli...
Ben Tahir’im, sen Zühre; þehrengizler güzeli!

Sargana’dan duyulur yiðitlerin nârasý
Mâziyi unutursak saðalmaz can yârasý

Dünya gýptayla baksýn, özge bir canan görsün
Yürekte saltanatýn asýrlar boyu sürsün

Analar sana yiðit doðurmuþtur ey þehir!
Hamurunu imanla yoðurmuþtur ey þehir!


VIII.

Sensin ilhâm perimiz, sohbetin demisin sen
Gönül limanlarýna yol alan gemisin sen

Güller açar yüzünde, yosun kokar düþlerin
Geceyi aydýnlatýr o candan gülüþlerin

Tek secdede eðilir, elifçe diktir baþlar
Dile gelse ne söyler Ayasofya’da taþlar?

Ey inþirah kaynaðým, Hak göstermesin acý!
Baþka þeye hacet yok, sen ruhumun ilâcý

Bu gönül saatimi sana kurdum ey þehir!
Baþým da sonum da sen, aziz yurdum ey þehir!

M. NÝHAT MALKOÇ



Sosyal Medyada Paylaşın: