Narçiçeğim

Yüreðime hapsediyorum kendimi,
Duygularým prangasýz, tutkulu bir mahkûm...
Tövbelerin piþmanlýðýnda yýkýlmýþ, dudaklarýmdan adýný sayýklýyorum.
Gözyaþýyla ýslanmýþ þiirlerin sessiz çýðlýklarýnda yaralarýmý tuzla ovalýyorum.
Sözcükler gülüþlerinin karþýsýnda nasýl ifade bulur.
Düþlerin arifesinde, sükûtunun derinliðinde harf harf yanýp sönüyor.

Özleminle yorulmuþ kirpiklerim, seni beklemekten vazgeçmiyor...
Ve özlemin, içimdeki yangýný körüklüyor.
Gülüþlerin gözlerimin hüzünlü sularýna takýlýnca, kalbim heyecandan kül olup savruluyor.
Kanat çýrpmaktan yorulan kuþlar,
Neden bu kadar uzun süredir sessizce öter durursunuz?
Pervasýz geceler, matemimde gizlenip yutkunurken,
Hasretin uðultusunda, baharlar gecikti gülüþlerime.

Kahrýmý kuþandý arz.
Dolunayýn hüznü, gülüþlerinin baharýnda parlýyor.
Güzelliðinden gün kararýyor.
Ey sevgilim, ey en güzel duam.
Sensiz zaman, kýrýk bir pencerenin kolunda sancýlanýyor.
Her an, her saat, gün ve mevsim birer güzelliðe dönüþüyor.

Hasretin sadece tenimi deðil, ruhumu da yakýyor.
Gözlerim, seni aðlamaktan vazgeçemiyor...
Ey narçiçeðim,
Sevgimi görmezden gelse de,
Kendimden vazgeçtiðinde beni öldürse de,
Anla ki, seni sevmekten vazgeçemiyorum...


Sosyal Medyada Paylaşın: