Konuþmak istiyorum… Demiþtim ya sizlere;
Þimdi konuþacaðým; dinleyin, anlatayým!
Yaþým daha otuzken; vardým doksan, yüzlere,
Genç ömrüm harap oldu, bir hayli zarardayým.
Dünya bir zindan olmuþ, içine týkýlmýþým,
Gelecekten ümitsiz, geçmiþe takýlmýþým,
Hayattan iðrenmiþim, kendimden sýkýlmýþým,
Beynim acý çekiyor fikrende firardayým.
Issýz kalan ruhuma çöken kara geceler,
Uzunca bir zamandýr bitmeyen iþkenceler,
Hiçbir türlü aklýmdan gitmeyen düþünceler,
Tüm hepsini diyeyim ve söze baþlayayým:
-Dikkat ile dinleyin, bakýn size ne derim?
Bunca insan içinde meðer yokmuþ hiç yerim.
Ben ki, tüm insanlýða el uzatmak isterken;
Derdi olan dertliye derman olayým derken.
Bir gün her þey deðiþti, dünyam tersine döndü,
Gökyüzünde güneþim, bir ampül gibi söndü.
Derdi olan dertliden daha çok dertlenmiþtim,
Yaralý bir kuþ gibi, bir köþeye sinmiþtim.
Aðzým, dilim kurumuþ; tutuþmuþtu dimaðým,
Lavlar püskürüyordu, sessizce gönül daðým.
Sanki sýzlayan beynim gözlerimden akmýþtý,
Dostumdur dediklerim uzaklardan bakmýþtý.
Ben onlarýn derdini, kendime dert ederdim,
Hiç kimsenin umrunda, meðer deðilmiþ derdim.
Bitmeyen bir hasrete kapým aralanmýþtý,
Bu hasretin elinde ruhum yaralanmýþtý.
Artýk yorgun yüreðim bu hayata doymuþtu,
Heyhat benim dostalarým, beni yalnýz koymuþtu.
Ýçten içe küsmüþtüm, gönülden darýlmýþtým,
Hiç kýrýldým demedim; ama çok kýrýlmýþtým.’’
Aslýnda kýrgýnlýðým belkide kendimeydi,
Belkide bu hissiyat, saçma bir düþünceydi.
Herkes kendi zannýyla hareket ediyordu,
Kendi zanný ne ise, bir karar veriyordu.
Ýnsanlarýn birçoðu bu tutumla yaþardý,
Zandan uzak durmayý çok az kiþi baþardý.
Kin, kibir, gaflet ile hayat süren insanlar,
‘‘Ýncitme’’ diyen kalbi, bilmem ki nasýl anlar?
Eðer anlasalardý ben onlara kýzmazdým,
Ve böyle bir þiiri, yemin billah yazmazdým.
Bunlarý düþündükçe içten içe delirdim,
Bu korkunç bir þey ama; ötekileþtirildim.
Kendin kanaatimce, ben hep haddimi bildim,
Doðrularý söyledim, bir kenara itildim.
Kur-an, hadis, ne varsa birçoðunu taradým;
Kendimle cebelleþtim, hakikati aradým.
Ulaþtýðým doðrular, toplum için yanlýþtý,
Ýþte bundan dolayý mevsimlerim hep kýþtý.
Doðrularý dedikçe sandým ki dost kazandým,
Doðru diyen insaný toplum seviyor sandým.
Elimden geldiðince hep gerçeði demiþim,
En sonunda anladým, ben hiç sevilmemiþim.
Ki sevilmiþ olsaydým, þimdi yalnýz kalmazdým,
Bu kadar nefret ile inanýn ki dolmazdým…
Ne yazýk ki toplumun, ben en cahil insaný,
Kendi öz toplumumla yaþýyorum hicraný,
Bildim! Cehaletimle kararttým her vicdaný,
Tekrar diþimi sýkýp ben yeniden susayým…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.