Bir rüzgar eser, Alýr elinden sevdiklerini. Kimini savurur göklere; Kimini sürükler, deli devre...
Savrulanlar, Tohumunu saçar, Ulaþtýðý yerlere... Sense yalnýzlaþýrsýn; En kalabalýkta...
Ve sonra; Yeniden baþlar hayat. Yeni umutlar yeþerir gönlünde Taze fidanlar tomurcuklanýr bir bir, Kimi gül açar domur domur; Kimi diken olur, Batar ayaklarýna...
Gönül bu ya... Büyüttükçe büyütür fidanlarý Nefes almak için, Sarýlmak, Gölgesine sýðýnmak için...
Gönlün ne kadar büyükse O kadar fidanýn olur. O kadar bahçen... Ne kadar kucaklarsan O kadar büyüksün sen...
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Cuma Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.