İKAZ ETTİ YÜCE MEVLÂ’M

Evvel, nefs-i emmâreydim
Hep nefsime uyar idim
Sev dediðini sever idim
Ýkâz etti yüce Mevlâ’m.

Nefsim Hakk’tan aðyâr idi
Serkeþlikle ayar idi
Cürümlere yollar idi
Ýkâz etti yüce Mevlâ’m.

Ömrüm gençlik çaðýndaydý
Nefsim keyfin baðýndaydý
Gözüm de kaf daðýndaydý
Dað öðretti yüce Mevlâ’m.

En yüce dað kâlp daðýymýþ
Neþvesiyle aþk baðýymýþ
Aþkýn beyaz kaðýdýymýþ
Hep yazdýrdý yüce Mevlâ’m.

Aþkýyle hep nice yazdým
Sözle ince ince yazdým
Heyhaat, aþký yazdým sandým
Yazdýrmadý yüce Mevlâ’m.

Aþk yazýlmaz, ihyâ olur
Aþk yeri kalp, kahya olur
Ora aþka sayfa olur
Onu yazdý yüce Mevlâ’m.

Okudum aþký oradan
Yazýlý dîl yapraðýndan
Yazan, yazmýþ tarafýndan
Okuttu hep yüce Mevlâ’m.

Onun evvel emri, “Oku!
Gelen okuntuyu(!...) oku!
Gönül sayfasýný oku…!
Yazmýþ aþký yüce Mevlâ’m.

Bunca âlem bir tür kitâb
Bil Hakk eyler halka hýtâb
Duyan halk, aþka Muhatab..
Hitâb eden yüce Mevlâ’m

Hep Hakk’ý sevmek isterim
Onun için aþký isterim
Bu aþkla meþk best ederim;
Söyleten hep yüce Mevlâ’m.

ALÝ, aþký tatmak ister
Aðyârýný atmak ister
Nefsi aþkla satmak ister;
Satýn aldý yüce Mevlâ’m.

ALÝ MEHMET TÜRKOÐLU
Sosyal Medyada Paylaşın: