SON KEZ BANA GEL DE...

Daðlarýn ardýnda doðuyordu sensiz yalnýzlýðým
Soðuk rüzgârlarýn esintisinde kayýp giden hatýralar
Ve aralarýnda kaybolmuþuz ikimiz.

Batmaktan sýkýlgan güneþe yarenlik edemeyiþimiz.

Yetmiyordu iþte ýssýz sevgimiz.

Göz açýp kapayýncaya kadar uzayan gölgelerin arasýnda kaybolup gidiþimiz
Özletmiyordu belki kimi zaman ellerimize tutuþan kuruyan karanfil
Sokaklarda uçuþan kör olmuþ acýlý yaprak taneleriyle olan kederin bitmez çilesi

Akan zamana
Gün batýmýnýn ardýndan içimizi soðutan gelmek bilmez belli ayrýlýðýmýza.
Þafaklarýn korkusuyla içimizdeki karanlýðýn yorgun yangýnlarýna.

Söyletmiyordu seni zaman.

Okunmuyordu sana dair duvarlarýmdaki eski yazdýklarým
Git gide görmüyordu onlarý gözlerim
Saatlerin geçip gidiþine aldýrmýyordu
Yaðan yaðmurlarda aratmýyordu sevgimizi

Susuyordu zihnimizi delip geçen sessizliðin amansýz savaþ naðmeleri
Seni aratmýyordu yeni dokunduðum insanlar
Gözlerine bakmaya kýyamadýðým zamanlarsa
Þimdi birer ölüm gibi gökyüzünde bulutlarýn ardýnda son buldular.

Aðlatmýyordu içimdeki sen
Hangi yana baksam yine sen
Yine sen!
Ayrýlamaz ellerimizin,
Ansýzýn bakýþan gözlerimizin dile gelmeyen anlattýklarý
Soðuyan sokaklarda yapayalnýz her adýmda hýzla nefes alýþýmý.

Anlatmýyordu sanki tüm yaþanmýþlýklar
Kuruyan karanfilin çýðlýðý yakmýyordu sanýrsýn
Benliðimden eriyen senli mazilerime
Umudun tükenmeye yüz tuttuðu sönük ýþýklarla geçen sokaðýn ötesinde
Sensiz yetim evimize!

Bitmez saatlerin ortasýndan kayýp geçen saniyelerinde
Ufacýk senin kokunla yansýyan odamdan anlatýlmaz düþüncelerin eþiðinde
Yitirdiðim her cümle sende ölümün kýyýsýnda
Karanlýðýn ortasýnda mehtabýn azýlý iþkencesinde.

Sensiz her yudum çayým soðuk
Her dilim ekmeðim bile huzursuz.

Bilsen ne çok severdim bir bardak kan kýrmýzýsý çayý
Þimdi yokluðunda o da boþ bardaklarýn arasýnda sensizliðe kayýp.

Kaçamak ayrýlýðýn peþinde koþan artýk ben deðilim!

Sen yeni doðan gökyüzünden
Anýlarýmýn örttüðü eski fotoðraf karelerimde
Ruhumda sen
Yitirdim her damla dökülen yaþta yine sen.

Hasretle,
Her batan güneþi nasýl beklediðimi bir bilsen
Eriyen nefretimi
Sana dair kýrgýnlýðýn her þeyini
Unutmayý söylemeyi ne çok isterdim bir bilsen.

Þimdi kara yazgýlarýn ortasýnda terk edilmiþ bir limanda
Elimde senden kalan eski kurumuþ gül
Titreyen aciz gözlerimle gökyüzünün karanlýðýna baktýðýmda
Sen belki yeni aþkýnla neþeli hayatýný sevgiyle yaþarken
Belki ufacýk çocuklarýnla yemyeþil tepelerde koþtururken
Bense yalnýzlýðýn diplerinde
Yaþlanmýþ bedenimle hala senle
Senin son kez tuttuðun sen kokulu
Herkesten sakýndýðým o karanfillerinle

Seni beklemekte.

Ölüm beni alýp gitmeden

Ne olur son kez bana gel de!

Sosyal Medyada Paylaşın: