Ýnsan dediðinin yarýsý acý, yarýsý umuttur. Birazý gece, birazý gündüzdür. Ve bir arayýþ halindedir mutlak. Derinlerine inmenin yollarýný arar durur. Bazen büyük bir þehir olmak ister kaybolunasý. Bazen küçük bir sahil kasabasý huzur veren. Karýþýktýr kafasý ve yorgundur ruhu. Benliðinden kopup uzaklara çok uzaklara gitmek ister fakat gidemez. Geçmiþi tutar paçalarýndan ve kalýr kendi dünyasýnda, döner durur içindeki çemberin etrafýnda. Dersini almadýðým bir sýnavdý yaþam... Ve herkes gibi ben de kaybettim.. O ki kaybetmenin var olduðunu kaybedince anladým... Þimdi nerede kaybetmiþ ve dahi kaybolmuþ hükümsüz, yitik bir kimse görürsen bilesin ki o’yum ben...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Noah Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.