DİZLERİM KANIYOR ANNE

Bilirim, baðrýnda kor ateþler var;
Benim de yüreðim yanýyor Anne.
Yükseldi selalar, sustu feryatlar;
Herkes beni gittim sanýyor Anne

Oysa ben duvarýn arkasýndayým.
Betondan perdeler arasýndayým.
Varlýkla yokluðun ortasýndayým;
Iþýðým gitgide sönüyor Anne.

Sanki gök baþýma indi yukardan.
Oysa sakýnýrdýn yaðmurdan kardan.
Bilirsin korkarým karanlýklardan.
Kim beni sen kadar tanýyor Anne?

Keþke son kez sana dokunabilsem,
Aðlasam, sýzlasam, yakýnabilsem,
Sokulup koynunda ýsýnabilsem,
Ellerim donuyor, donuyor Anne.

Gördüðüm belki de kötü bir rüya.
Körebe oynadýk, saklandýn güya.
Ayaðým takýldý, çocukluk bu ya;
Dizlerim kanýyor, kanýyor Anne.

Baþýmda beklerdin sabahlara dek.
Ruhum þimdi sanki yaþlý bir bebek.
Þu, baþýmda dönen beyaz kelebek,
Durmadan göðsüme, konuyor Anne.

Ýnfazým verilmiþ derin uykuda.
Meðer bekliyormuþ cellat pusuda.
Kaç seher geçirdim böyle kuytuda?
Gün, yine geceye dönüyor Anne.

"Hoþçakal" demeye tutmuyor özüm.
"Hakkýný helal et", budur son sözüm
Kulaðým çýnlýyor, seðriyor gözüm.
Bilmem beni kimler anýyor Anne?

Her yanýmý sardý bu karanlýklar.
Beni çaðýrýyor bir baþka diyar.
Bir aðýrlýk çöktü sanki uykum var.
Gözüme bir perde iniyor Anne.



Muzaffer USLU - 9 Þubat 2022


Sosyal Medyada Paylaşın: