YAMALI KARANFİL

çekiþtirip ömrümüzü
sýðdýrýrlar mý bir fýndýk kabuðuna

kadýn
yüreðinden öpe öpe
þiirler besteliyorum ölüm notalarýna
ateþin havzasýnda yýkayýp kirli yüzlerimizi
kurban ediyoruz
soyunurken delik deþik çocuk elbiselerimizi

bir köprü altýnda
sesim sýzýna karýþýr
sonra gülümsemesine gül sinmiþ yüzlerde ölür
bir serçenin ötüþü karýþýr sesimize
sýzým sýzým sýzlar
kirli ellerimizi sildiðimiz bacak aralarýmýz

üþür nefesimizle ýsýttýðýmýz ellerimiz
elbiselerimizin saklý yerlerinden güneþ bir baþka doðar
kentsel ormanlarýn yamalý sokaklarýna

kan oturmuþ kirli ve çatlak topuklarýmýza kadar
yýrtýlýr kaderimiz orta yerinden
ve sen
bað bozumu saçlarýnda sakla döl vermeyen çocuklarýmýzý

yýllar sonra özgürsün dedi
göðüs kafesimdeki kuþ

oysa ki
kanat açmayý unutmuþtum göðün bakir kollarýna
unutmuþtuk yaralý yanlarýmýzý

burun direðimde sýzým sýzým sýzýsýn
dedi unutmam
þapkasýný burnuna kadar çeken efendiler
bir kadýnýn ten kokusu üzerimden kalan

yýllar sonra hatýrladým seni
bir annenin doðum sancýsýndaki
parmak uçlarýndan tanýdým
birlikte silmiþtik aðýr aðýr aðrýlý akan terimizi
tanýdým seni
karanfilin alnýna býraktýðý kokusundan

avun sen saçlarý örgülü kýz
yolumu kaybettiðim
avucundaki çizgilere býraktým dudak izlerimi
belki bir gün
gül diye saçlarýna taktýðým çiçekleri
býrakýrsýn kapýmýn eþiðine

sorgulama kirpiklerinin gölgesini
ben orada bir çocuðun düþlerini uyuttuðum
dudak izlerine konarken uçurtmalar
dilimizi gusül ettik þarabýn tadýyla

ve büyüdüm
yeminleri bozdurup
Kýrýklarýný toplattým kelimelerin

bir uykuyu gömdüm yastýðýma
ve bir kez daha aðladým ardýn sýra

biraz daha eskidi çocuk düþlerim
biraz daha üþüdü elbisemin eskiyen yaný
acýmý acýna býrakýp
bir þiir daha öldü
hiçbir kitabýn yazmadýðý
sahibini arayan alýn yazýmýz da

Sosyal Medyada Paylaşın: