Sabah olur, gün doðar, hiç bitmez benim gecem, Sen yoksan, güneþ bile kapkara bir zulmettir. Sensizliði içime sindirerek yaþamak Gün boyu, çaresizce çektiðim bir mihnettir.
Dolanýr dururum hep o âþina yerlerde, Bütün gün aklýmda sen, yüreðim kederlerde, Bana seni yaþatan bir þiir, ya bir þarký Özleyen gönlüm için ne büyük bir nimettir.
Akþamýn garipliði çöker sonra ufkuma, Eflâtun bulutlarýn rengini dertler örter. Gurbetteki her akþam hüzün döker içime, Sen yoksan, kendi gönlüm bile bana gurbettir.
Akþam güneþ batarken, sen doðarsýn ay gibi, Öksüz kalmýþ gönlüme hayat verir o serap; Kýrpmam bir an gözümü, kaybetmem hayâlini, Onu seyretmek bile, rûhuma ziyafettir.
Sonra, baþka ýzdýrap, gecenin zulmü baþlar. Geceden tek isteðim düþümde seni görmek, Oysa ne uyku, ne düþ, ne düþümde sen varsýn; Gördüðüm sensiz her düþ, geceme ihanettir.
Þikâyetim yok câným, ben esirim sevgiye, Ne sevdalar yaþadým, bak, yine ayaktayým, Aþkýn da, hicranýn da tadýný duymaktayým. Acýsýz aþk istemek, sadece bir gaflettir.
Ne güzeldir aslýnda sevgiliyi beklemek, Acýlarýn ucuna, ümitleri eklemek... Hicran da, ayrýlýk da kaderidir sevginin; Sensizken bile seni, sevmek bir ibadettir.
Ünal Beþkese (2009)
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.