DÜNYA ENGEBELİ

açtým gözümü
dünya denen
uygarlýða.
uzun yoldan
geldim
zahmet çektim
dayanamadým
baþladým
aðlamaya..
sýcak bir kucak
sardý beni
þefkatli ,sevi
sýcaklýðýyla.
kulaðýmý þahit
tuttu ,özümü
toprakla .
konuþmaya
baþladým yaradanýn
adýyla.
belleðimde her
zaman
iyilikle yoðurdu
anam
azar azar ..
yürüdüm dünya denen
gurbetin
yollarýnda.
çocukluk
özüm ,gün geçtikçe
durmadan
çaðlar...
dünya denen
engebeli
yollarda,
düþtükçe
sevdiklerim koþar ,
tutar kaldýrýr ayaða...
aklýn kesti dediðinde
anam,
kalbimde onulmaz
yaralarým artar.
büyümek istemedim
aslýnda.
ömür denen tozlu
sayfalarda .
bitmek bilmeyen
insanlarýn
benlik kavgalarýnda.
gözlerimi kapadým.
kulaklarýmý kendin bilmez
sözlere
týkadým.
özümü hira denen
yere kilitledim
kapattým .
çirkinliklere þahit
olmasýn
o mavi gözlü çocuk ,
beslenmesin
nefret tarlasýnda
zorlandým
yapamadým.
okudum ,
önce kendimi ,
sevdiklerimi ,
beþer denen hiçliði.
kâinatý okudum ,tefekkür
ettim ,
ama insan sisliydi,
kibr evindeydi.
lâhzada haman oluyordu
bazen zulümde
firavun
onu kovalýyordu.
mülk , þan,bende diyenler ,
karunla kolkola
yürüyor,
koþuyor,
benliði, özü,riyakar,inkar
alameti
taþýyordu .
geldim iþte
gidiyorum.
kalbimin üzerinde
gönüle dokun yazýyordu.
sol yaným
vakitli
vakitsiz
sancýyordu.
merhamet denen
insanda eriyordu.
zaman ömrümüzden
çalýyordu .
hýrs,incitme,kibir ,
gurur
bizi hep yýkýyordu..
silkenelim ,
vermeyelim iyilik
anahtarýný
kötülüðe..
artýk yaklaþýyor
insan ebedi o sevgiliye ....

Meryem Karapýnar
Sosyal Medyada Paylaşın: