Bu ne elem bu ne derttir Okuyan desin þiir, Ben derim içimin yangýný Bu günde annesizim Bugünde yarsýz Biliyorum Yarýnda öyle olacak!
Aklýmda Babamýn üç niyaz duasý Bir avuç gözyaþý Bir de feryat býraktým Budanan güllerinin üstüne Annem de yok ki Dur desin kalemimle yazgýma
Yýkýlan bir kent acý bir hüzün Ve suskun cümleler ile Sonsuz bir ah býrakýyorum Bir nefes kadar yakýn Mavi boncuklu saçlarýný kokladýðým Solgun çiçek mevsimi kadar uzaklara
Susmuyor iç sesim Acýlar sýzýyor çýðlýk kesiði yüreðimden Çocukluðumu sallýyorum gün salýncaðýnda Elimde aþkýn makasý Sebebimsiniz deyip Ýntikamýmý alýyorum saçlarýmdan
Yanaklarým sel yataðý Kederle kuruluyorum kirpiklerimi Dudaklarýmda Ölmeye beni de çaðýr diyen bir þarký Yollarýna bakýyorum bir meleðin
Dün gece düþümde Gidenlerimin düðünü vardý cennette Uykumda olsa da Kaç zaman sonra Sevgi aynasýnda yüzümün güldüðünü gördüm Ve anladým ki Burada (herkes biraz var) Ýnsanýn yeri sevdiklerinin yaný
Ýçimden dedim ki, Yaþamaksa bu keþmekeþin adý Okuyan þiir desin Ben deyim Gelmeyen ecelin vaveylasý
#hüzünlükent Kahramanmaraþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
hüzünlükent Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.