Kayıp kapılar

ateþten gömlek giyen çocuklarýn
türküsüydü ilkbahar
öyle uzakta bir sessizliðin saydam
sokaklarýna..



boþluklarý çýðlýk çýðlýða dolduran
uçurumun hüzün çizgisi
karanlýðýn sürmeli ýþýðý..
savrulan çoðalmalarýn kavruk fýrtýnasý
gölgelerle örülen tül
camlara tutuþan lacivert gök
onca ellerin kývrýmýyla susan
sel dalgasý..
yokluðun kadifeden ezgisi akýyor
dilimin alevine
ay geceye bükülüyor
gün denize
dallanan ayazýn kirpiklerinde kýrýlgan
çocuklar..
sizi gözlerimin baðýna küpelediðimden beri
çiçeklensin yaþam gülüþümün
kuþ sesine..



ki,
kuþlarý siyaha boyayan parmaklarýn
saçlarý dökülür omuzlarýma
baharýn dizlerini soyan toprakla
ses olurum tomurcuða..
mesela
soluðumun güllerine karýþmalý
dudaðýma yüzünü süren zaman
aynalar ölüm rengiyle ezberlerken resimleri
çocuklarýn özleminden
yaðmur doluyor gözlerimin hanýna




ateþten gömlek giyen gövdelerin
kayýp kapýlarýna
mor salkýmlar asýyorum
düþe deðen ellerime
yurt olsun diye mavi


....


Sosyal Medyada Paylaşın: