“bazen kalmak” demiþtim bir zamanlar
“gitmekten daha uzun bir yolculuktur”
“bazen gitmek” diyorum þimdi de
“kalmaktan daha erdemli bir duruþtur”
istemem gelmeni
-kimin elmasýysan onun dalýnda kal...
tarihi çýldýrtan zamanlar bunlar
nice vakittir þakaðým namlu aðzý
direniyoruz yürek yüreðe, telaþlý
pencerelerin dýþýna oturmuþuz
içeriyi izliyoruz, içimiz kuþ buðusu
içimiz hep, cümlesizler sitemgâhý
durmadan bir yangýn halindeyiz
durmadan týrnaklarýmýzý yiyoruz
tuvallerimizde insanýmsý desenler
sürrealist i mgeler, içsel çürümeler
nasýl bir çoðul çýplaklýktýr ki insan
amiyane tabirle, anlayabilir misin
Ýbrahim’den kurtulmuþ put gibiyiz
her an yumruk yumruðayýz tanrýyla
velhasýl uçamayacaðýmýzý bile bile
hadi, göðe alçalananlar duraðýnda
kanatlar çýrpýp duralým kendimize
-yoksa bu egoçekimi bizi öldürecek
dur Hüsrev, orasý çaðdaþ þairler kýraathanesi
ne çabuk unuttun biz takunyalý birer yobazýz
vakitlerden bir mart penceresi
düþme korkum, sen ve uçurum
hayretler dýþýndayým, aklým kilit
hangi kýrmýzýya açsam derdimi
sanki içimde bir gaflet döngüsü
sanki dedem küflü odun taþýyor
içimdeki ateþin çatlak duvarlarýna
yandýkça anladým cümlelerin saðýr
kelimerin ise, birer dilsiz olduðunu
sýrf bu yüzden duymayý, anlamayý
ve düþünmeyi yan odaya býraktým
biraz da dedim eþyalar düþünsün
metalin, ahþabýn ve kumaþýn diliyle
sevginin nasýl antioksidan bir tadý var
aþk kimin icadýydý mesela, evrenin mi
yoksa ilahi iþkence miydi, arsýzlýðýmýza
bunu en güzel perdeler anlatabilirdý
içimiz mi daha vahþi, yoksa dýþarýsý mý
-yoksa egomuzun tiyatro locasýnda mýyýz
biliyorsun ben bir mezarlýk küreðiyim
en kutsal hazzým ,ölülere yuva kazmak
bak yine bir þeylere geç kaldýk Hüsrev
zaman saatine bakýyor, duvarsýz bir gün
yine kapýyý anahtarýn üzerinde unuttuk
geçen gün de fesleðeni küs býrakmýþtýk
kendi kokusuyla dertleþmiþ, balkon söyledi
hep biz mi hayatýn dalgýnlýðýna geleceðiz
hem biliyorsun çok istikrarlý bir ahmaðýz
mütemadiyen doðaçlama aldanmalýyýz ki
burnumuzdaki palyaço, sevimli görünsün
bir gün aynalardan silinecek bu çirkin yüz
silinecek dünya camýndan cürmüm buðusu
sesim hafýzanda kalacak bir veda büsesi
iþte o gün benim için bir þarký aç, son ses
“insan yalnýz ölmeli” diye haykýrsýn lütfen