KAR beYAzı

Þimdi bir kar beyazýnda topluyorum seni.
Ellerimde bembeyaz eriyip giden o defneyi.
Gökyüzünde grimsi bulutlar dolaþýyor.
Ufkun güçlü aðýrlýðý çöküyor yeryüzüne.
Biliyor musun?
En güzel düþler saklýdýr sen de.
Uyandýðýnda açar bütün çiçekler.
Bir þiir edasýnda ellerin.
Kar beyazýnda saklý kirpiklerin.
Tomurcuklanan aðaçlarýn altýnda.
Filizlenen çiçeklerin,
Savrulmasý bir sonbahar’da.
Rüzgara aldýrýþ etmeksizin.
Fakat taze baharlar bekler bizi.
Kuru dallarýn ucunda kopan fýrtýnalar durur.
Yerini güneþe býrakýr ay.
Gündüze aþýktýr gece.
Kavuþmaksýzýn.
Derin bir hüzünle kaplýdýr sonbahar.
Aþktan yanadýr, sevgiden yanadýr oysa ilkbahar.
Ýþte bu mevsimi seninle severim ben.
Ancak senin ellerinde açabilir bir çiçek.
Sonsuz deðiþken duran sesin.
Yalnýz gözlerini açtýðýnda doðabilir ufukta güneþ...
Bir tunç kafiyesi gözlerin.
Bir nehir çalkantýsý bakýþmalarýmýz.
Ne var ölümden baþka.
Yenik düþüp, kaçamadýðýmýz.
Sosyal Medyada Paylaşın: