az göz attým geçmiþime geçit vermedi yine duvarlar kendimden uzaklarda bir yerdeyim yolumu kesenler yanýmda, koynumda bir susuyorum bir patlýyorum yanardað
gülen gözlerimin gerisinde o bazen çok uslu bazen deli kýzýn savrulan düþlerine bakýyorum katmerleniyor acým
þu kadarcýk bir þeyim boyumu aþýyor duvarlar doðduðumdan beridir arka sýralarda bir yerdeyim öðretmenim bana soruyor kim þýmardý diye sýnýfta yalan söyleyemiyorum ben deðilim ortalýðý toza dumana katan
ayaklarým büyüdükçe faltaþý gibi açýlýyor gözlerim ne kadar yabancýyým bu dünyaya ezilmemek için ezmek gerekmiþ girmek öyle kolay deðil güzel bir fotoðraf karesine çok zor kendini ertelemek oyalanmak kaybettiren oyunlarla
boyunu aþtýkça duvarlar pencereler açmak gerek ay’ýn yüzünü kaçýrdýðý odalara ama güven ellerimden uçup giden yeþil boyunlu bir güvercin
duruyorum yürümem gereken yerde..
29. 01. 2014 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.