Bu Şiir İlkbahara Gebedir -4-
Býraktým elimden kalemi yere
son damla gözyaþýmýn hemen yanýna
kaç ilkbahar eskittim çiçekten habersiz
ve kaç yaz sýðdý ömrüme
ýssýz, susuz ve kimsesiz.
kaç þiiri yakýp savurdum bilmiyorum
kaç þarkýyý vurdum alnýndan saymadým
ýssýz, sessiz ve kimsesiz bir limanda
azraili bekliyordum ölümle kolkola
oysa sen çýkageldin cennetten
bir ilkbahar muþtusu dilinde
cebinde þiirlerin
ve yüreðinde duanla...
Tam ümidi kesmiþken hayattan
bir ayetin sýcaklýðý ile düþtün gönlüme
"Rabbin sana küsmedi"
bir melekle destekledi tekleyen kalbimi
bin melekle yetiþti isyankar savaþýma
bir cemre düþürdü buz tutmuþ gönlüme
dilimden dökülenler
eriyen buzlarýdýr ruhumun
tarifi mümkün olmayan bir baharla
çiçekler açtýn yüzümde
ki hâlâ bin yýlýn kýrýþýklýðý var izlerinde.
ben ki;
firavun’un ordusunda bir günahkar
aklýmda hâlâ, þiirlerimi yiyen þiirlerinin efsunu
tutundum gözlerine ve düþtüm ardýna
sen ki;
Nil nehrini yarýp boydan boya
sürükledin beni peþinde gözlerinle
vaadedilmiþ topraklara taþýdýn ruhumu
bana dair þarkýlar var sandýðýnda
oysa ben ölümü bekliyordum sessizce
elinde bir mucizeyle sen geldin
Ýman ettim yeniden yaradana
gayba inanýr gibi sevdim seni
sen, ey sevgili;
hoþ geldin dünyama
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.