(Bilmem, küçükken bir masalda mý dinledim, bir kitapta mý rastladým, yoksa ben mi uyduruyorum; Malaga, Ýspanyanýn güneyinde bir yermiþ ve ora bahçelerinde kocaman yap- raklý, þatafatlý bir çiçek yetiþirmiþ: KANKVAH veya KAHKAHA ÇÝÇEÐÝ...)
Sen, Kahkaha çiçekleri yetiþen bir diyarda Yaðmurlu günlerde bazen, gülümseyen bir gonca gibi yüzün Ve ekseri, kötümser ýþýklarýnda gündüzün, Tozlu yapraklarýnla Kavrulmuþ bir çiçeksin. Sessizce sevilip sevmeyi Ve yalnýz gözlerinle gülmeyi Bilmezsin.
Bütün günler ve geceler Uyunurken...Ne mümkün, Uyunmazken düþünülürsün; Deðmezsin.
Malaga, Çok uzaktýr benim evime. Gidemem; Ayaklarým baðlýdýr seni tanýmanýn zincirleriyle, Çaðýrsam Gelmezsin.
Sen, Malaga kankvahlarýnýn en küçüðüsün Ve kýr çiçeklerinden olmayý Beðenmezsin.
Bütün son vapurlarda, Bütün geceyarýlarýnda, Karanlýkta birden açýlýveren Kankvah’ým, Bilmediðim Malaga akþamlarýný yaþarým penceremde; Uzaksýn, Görmezsin.
Gözlerimdeki o çiçeklerde yaz geceleri Kýraðý gibi damlacýklar belirir; Her birinde aldatýlmanýn kahrý Ve bir yalan rüzgârýyla uçup giderler, Kapamak isterim göz kapaklarýmý, Atmak isterim o bitmiþ çiçekleri gözlerimden; Gitmezsin...
Sonum gibi korktuðum çiçek, Sonum kadar sevdiðim çiçek! Tut ki herþeyimsin benim Her zerresinde hayata bin kin duyduðum çiçek, Uzak iklimlerin çiçeði, MALAGA’LI KANKVAH! ... Kahkahalar duyarým ardýmda, Dönerim; Gülmezsin...
(1960) Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.