34’TEN SONRA Yaþ otuz beþ, yolun yarýsý mý gerçekten 34 öncesi bir doðum 34 sonrasý bir ölüm Doðumla ölüm arasýna sýkýþan bir gün Yalnýzlýðýmla eþ O da ürkek ve takatsiz, benim gibi Çýktýðý yokuþtan yorgun
Biliyorum Benim de Ne öteye gidesim var ne geride kalasým Anýlar alemine dalasým da Umut ipiyle hayallere týrmanasým da yok Molasýndayým yaþamýn Kimseler görmese diyorum beni, Duymasa, dokunmasa Öylece unutulup kalsam hatta Bir takvim yapraðý gibi Koparmasa
Biliyorum Ýlkbaharda da düþer yapraklar Düþtü mü bir kere, dönemez yerine Dalýna, aðacýna Ne mevsim ilkbahar olur bir daha Ne renkli kelebekler gelir yanýna
Üþürsün her gece vakti Hüzün çöker gökyüzünden ruhuna Ne kadar zorlarsan zorla Yapýþtýrmazsýn, hüznü mutluluða Eðreti durur, tutmaz Ayrýlýk vakti gelmiþse bir kere Sonlar baþlangýç Sararýp solanlar yeþil olmaz Sosyal Medyada Paylaşın:
umitilcin Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.