karanlýk bir tüneldi önce anlamadýðýmýz iþ baþa düþtü yürümek baþa el kadar pencerelerden bakmak göðe elinle elini sývazlayarak yürümek belirsiz yarýnlara
sýkýþýk evler arasýndan sanki yüzünü gösterirdi bir aðaç kuþlar görürdük aðaçtan özgürce kanatlanan bir salýncak kurardýk dalýna bazen hüzünle harmanlanan türküler yakardýk
kolumuzdan çekseler de hiç dönmezdik yolumuzdan çalý dikenleri vardý çiçekleri bizden kokardý mis gibi ekilen bahçemiz kirazýn doruðunda sevgi þarkýsýydý çocukluk
bilmezdik, adýmýz insandý, yoktan var eden bir kese kâðýdýna dünyayý sýðdýran sonra soðuk girmesin diye kapýnýn aralýklarýna yapýþtýran. ne büyükmüþ meðer baþýmýzý kaldýrýp baktýðýmýz pencere küçükken birlikte söylediðimiz türküler
o türkülerde yaþardýk sevdayý adýmýz kimin adýna denk bilmezdik erkek adýmlarý, izleri vardý bütün sokaklarda biri seslenince anlardýk adýmýz var kimse söylemedi ama biz insandýk
biz olmasak kim atardý evin temelini kim dikerdi direði, duvar örerdi olur muydu þu güzel bakýþlý çocuklar kim sürerdi atlarý bayýra düze kim kime aþýk olurdu sahi tarlayý kim ekerdi
öyleyse niçin okutmadýnýz kýzlarý? baðlayýn dediniz gözlerinizi biz sizin yerinize okuruz dünyayý!..
aðlayýn..
13.03. 2021 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.