Suyun Aşkı

onun adý Su’ydu
bulutta yaþýyordu
o bulutu seviyordu
bulut da onu

Su buluttu. Bulut da su. Sevgiliydiler. Yürekliydiler. Su, "senden ayrýlmam" diyordu buluta. Bulut da "seni asla býrakmam" diyordu ona…

su ak paktý
billurdu
bulutsa kapkara
dolu mu doluydu

Birgün dayanamadý aðladý bulut. Göz pýnarlarý kaynadý. O zaman damla oldu su, koptu yere aktý…
Yerde toprak vardý. Suyu o da seviyordu. Kucak açtý ona; "gel" dedi, "sarýl bana. Yasla baþýný, yasla omzuma."
Suyun çaresi yoktu. Çünkü buluttan kopmuþtu. Sarýldý topraða, yasladý baþýný omzuna…

bulut çok doluydu
susmak bilmiyordu
yaðmur olmuþtu su
dinmek bilmiyordu

Su, yaðmur oldu yaðdý. Toprak yar odu, onu içine aldý. Seviyordu ama sevgi çok aðýr, onu taþýyamadý. Sonunda karný çatladý. Su, taþtý topraktan. Bir yol buldu kendine, dere oldu aktý...

Su, sel oldu aktý. Ýleride çukur vardý. Çukur da seviyordu suyu. "Gel" dedi ona, "gel dol bana. Dolup çok ol. Çoðal, sonra göl ol. Sen vardýn gönlümde. Gönlüm hoþ olsun, nilüfer çiçekleri açsýn içinde…"

sel olmuþ akýyordu su
önünde durulmuyordu

Çukur doldu, göl oldu. Ceylanlar içti ondan, kandý. Ýçinde yeþil sazlar, türlü yosunlar vardý. Yaseminler çiçek açmýþtý. Ama suyun aklý buluttaydý. Ne yapsýn göl; dayanamadý, sonunda taþtý...

bir yol buldu kendine
aktý gitti engine
onu deniz de seviyordu
gel dedi gel bana
gir dedi sýcacýk koynuma

Bundan sonra gidecek yeri yoktu suyun. Gitti, girdi denizin koynuna. Ama mutsuzdu. Çünkü o, bulutu seviyordu…

kara bir gecenin sonuydu
sonrasýnda sabah olmuþtu
güneþi gördü o zaman
pýrýl pýrýl aydýnlatýyordu

Ses etti ona. Dil döktü anlattý. Biraz da yalvardý. Bulut hep aklýndaydý. Çünkü onsuz yaþayamazdý...
Güneþ, suyu anlýyordu. Çünkü sevgiyi biliyordu. Sýcaklýk gönderdi yeryüzüne. Toprak ýsýndý, göl ýsýndý, deniz ýsýndý…

buhar oldu o zaman su
uçtu gök denen yükseklere
bulut oldu yeniden
kavuþtu sevdiceðine

Rüzgara yele raðmen…

//Kýzýn adý Su’ydu. Sevdiðinin Bulut…//

Tevfik Tekmen 26/Kasým/2010 *Lüleburgaz*



Sosyal Medyada Paylaşın: