Aðlamak’, yürekteki yangýnlarla ýsýnýp kaynayarak buharlaþan duygularýn, gözpýnarlarýna yükselip yoðuþmasýdýr bence...Belki de ondan ’pýnar’ denmiþtir gözlerin o kýsmýna ve belki de ondandýr özlenenlerin hep oraya düþmesi... .............................................................................................................................
Bir rüzgârýn üzerine binip gelsen billur bir yaðmur damlasý gibi Aþýverip aramýzdaki tüm kem gözleri, konuversen göz pýnarýma, Ben aðlamasam, Ýstanbul aðlasa... Belki kavuþmamýzýn mutluluðuyla, Belki de gözlerimizde birikmiþ özlemlerin hüznüyle...
Ya da bir gökkuþaðýndan süzülüverseydin yüreðime, Gökkuþaðýnýn tüm renklerinde sevgilere bürünüp birer tül giysi gibi... Ve sevgi hârelenseydi gözlerinde gökkuþaðýnýn yedi renginde, Ben gözlerine bir kere daha hayran olsaydým, Ben sana bir kere daha âþýk olsaydým..
Geldiðin zaman, daðýlýverirdi üstümdeki bulutlar, Sýcacýk taze ekmek gibi kokardýn sana acýkmýþ gözlerime...
Geliþin, bir salkým söðüt ki su kenarýnda Yapraklarý saçak saçak mutluluk Ve yeþil gölgesinde avuçlarýn dolusu huzur...
Boðaz kýyýsýnda bir kýr kahvesinde, Çýtýr bir simiti paylaþsak seninle,ince belli birer bardak çay eþliðinde... Ve gözlerinde Ýstanbul gülse...bir de ben...
Göz pýnarýmdaki o damlasýn sen Keþke hiç düþmese, hiç gitmesen...
Ünal Beþkese (2010)
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.