Unuturdum ben seni gözlerin olmasaydý Hem tövbem, hem tövbemi bozan idi gözlerin Hiç adýný anmazdým türkümüz çalmasaydý Tellerimi titreten ozan idi gözlerin
Bir tatlý tebessümle aþk nedir anladýðým Kemandý aðladýðým, ney oldu inlediðim Sanki Ulucami’de huþuyla dinlediðim Seher vakti okunan ezan idi gözlerin
Boðuþtum gecelerin olmayan sabahýyla Göðüs gerdim çileye, eyvahýyla, ahýyla Yüklendim bu sevdayý sevabý, günahýyla Yüreðime kurulan mizan idi gözlerin
Ne bir gün býktým dedim, ne de bir an yoruldum Ýsminin geçmediði her þiire darýldým Gönlüme hapsettikçe gurbet gurbet sürüldüm Hasretler diyarýydý, fizan idi gözlerin
Sevdiðim dedim sana, dostum, yoldaþým deðil Yüreðimdi aðrýyan, bedenim, baþým deðil Diþlerimi sýktýkça akan gözyaþým deðil Kan olup da kirpikten sýzan idi gözlerin
Son dileði sormadan, son mermisini sýkan Hayalleri küstüren, umutlarýmý yýkan Hep öyle utanarak, hep öyle mahzun bakan Siyaha aþýk eden nazan idi gözlerin
O efsunlu rengini bir tuttum âlem ile Senden dedim avundum, verdiðin elem ile Ahvalime gülerek kýrdýðýn kalem ile Ýdam fermanýmý da yazan idi gözlerin
Ellere can olurken, bana hep elmiþsin sen Dikeni yapraðýndan fazla bir gülmüþsün sen Ben Mayýs zannetmiþim, meðer Eylülmüþsün sen Baharýmý solduran hazan idi gözlerin Sosyal Medyada Paylaşın:
Kadir GÜVEN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.