KÎRLÉŇDÎ DÜŇYÄMIŽ
Çiçekler yetiþmiyor artýk arýlar bal yapsýn.
Günahlara bogulduk biz mevlam ne etsin
Doðayý kirletip denize attýk baliklar ölsün,
Ve sonunda dünyayý deyil kendimizi bitirdik.
Koþturuyor devlet belediyeler bulamýyor çare,
Hakkýnda gelinmez oldu bu hastaliga bir deva,
Acimadik doðaya tabiata boyun egelim yaraya,
Ve biz esir kaldik artik insanligin ölümüne.
Saglimiz kadar di bize emanet olan dünyamýz,
Sahip cikmaliydik deðerli olan degerlerimize,
Dünyaya bizi sýðdýran Rabbimize Þükür etcektik
Ve biz kendimizi sigdiramadik yalan dünyaya.
Ozanlar tabakasýný deldi geçti tüm ülkeler
Baþa cikamadilar bu illet denen hastalýða,
Uzayda bile kaç çöplüðü olan usulsüz devletler
Ve sizi goremiyoruz artýk er meydanlarinda.
Yaþlýlarýmýz atalarýmýz sahipsiz kaldýlar evlerde
Oyuncak oldular yeni büyüyen yetmelere,
Kýyamet alametleridir dercesine acilar sardý
Ýsrafil (a.s) yakindir ozman sûra uflemesi....
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.