Ýçimde bir zehir var. Kanýmda dolaþan; Duygularýma bulaþan, Bir zehir var içimde. Kanatsam kendimi, düþüncelerimi. Hatta öldürsem; Yok olur mu benimle? Bu zehir, bana ait olmayan. Benimle doðmayan bu zehir, Bana nereden bulaþtýn? Kim getirdi soktu seni, benim koynuma? Kim öðretti aklýma? Kim gösterdi bu zehri bana bal diye. Kandýrdýlar beni; Benliðimi, duygularýmý ve herþeyi. Bu zehre amade ettiler. Güçlüsün sen, öyle kal dediler. Erkek dediler bana, Erkek. Sen baþkasýn dediler. Kadýnlardan farklýsýn dediler. Sen istersin, onlar yapar dediler. Ben istemedim. Kadýnlardan güçlü olmak istemedim. Aðlamak istedim ulu orta mesela. Bir kadýn benim saçlarýmla oynasýn istedim. Korktuðumda, korktuðumu belli etmek istedim. Kadýn erkek farketmez, biri bana sarýlsýn istedim. Ben bu zehri istemedim. Ýnsan olmak istedim. Toplum beni istemedi. Bana sen, eþcinselsin dediler. Korkak dediler, Hain dediler, Aptal dediler, Ne isteyip, ne düþündüðümü önemsemediler. Umrumda deðil, Ben yinede, insan ölmek isterim.
Burhan Karaca 17.01.2020 14:41
Sosyal Medyada Paylaşın:
KaNKayBı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.