Elif gibi dimdik ama o hep vavdý, Güneþin altýnda kavruldu Saffet. Ekmeðine azýk bir kuru soðandý. Rüzgarýn önünde savruldu Saffet. Kin tutmazdý, Kimseye etmedi kötülük. Ne etse kendine ederdi, Sonra dönüp Rabbine söylerdi. Feryatlarý sessiz çýðlýk Acýlarý hep taze, Yüzü ilk günden kederli, Kederi doðuþtan kaderli Saffet. Bal yutsa zehir oldu boðazýndan geçen lokma, Lokmalarý dizilerdi Boðazýna Girmedi alýn terinden ziyade Hiçbir þey Demedi, sustu, kýrk boðumlu boðazýný yutkunarak Çalardý beþ vakit, Dostun kapýsýný Ve dahi utanarak Mýrýltýyla karýþýk aðlayarak. Derdi söylerdi, kimsesizlerin kimsesi Sesimi duyacak Kimse yoksa O var Elbet Elif gibi dik olacak bedenim musalla taþýnda Bir garip Saffet Ve sonra vav olup Rabbine kavuþacak.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Bahtiyar AKDOĞAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.