bir sus kaldý aramýzda sonrasý bolca kulak çýnlamasý ve kararmýþ bir çift göz
sonra birden tabut oldu bedenim aðýr soðuk ve acýmasýz bir tabut kalbimi gömdüm ben de içerisine inanýr mýsýn az biraz da gözyaþý döktüm hani âdet yerini bulsun diye
kalakaldým gidemedim az biraz bile aðýr gelmiþti ayaklarýma o soðuk tabut yýðýldým bir kaldýrým taþýnýn üzerine ezilip altýmda çýðlýk çýðlýk baðýrdý zavallýcýk
bir aðýt geldi yerleþti derken aðzýma kendime kendim için yaktýðým bir aðýt titriyordu sözler aðzýmda yanlýþ anlama titreyen dudaklarým deðildi titreyen umutsuzluk
o an umut þarkýlarda ya da masallarda anlatýlan eski bir hikaye gibiydi artýk ölüm ise gözlerimin içine bakan en gerçek kiþiydi ve ben hiç mi hiç korkmadým
anlýyacaðýn baðýmsýzlýðýný ilân ettim artýk kalbimin kimse ses edemiyor ölü ölü bakýþlarýmdan korkusuna bir soran olmasýn diye göðsüme adýný kazýttým iyice ayrýlýðýn acýsýdýr artýk benim dokunulmazlýðým
Sosyal Medyada Paylaşın:
black_sky Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.