dönülmez akþamýn ufkundan
çekilip gidiyor güneþin kýzýlca ýþýklarý
pas tutuyor pencere önlerinde umutlarým
yýldýz yýldýz
yolsuz þimal gibiyim
kor deðmiþ karlar gibi
eriyorum
üþüyorum
tene ayaz vuruyor her güzergahtan
kýyametler kopuyor
sýð saðanaklarda renksiz sevdalara uðruyorum
nefesim azalýyor
gördüðüm rüyalar hep menekþe rengi
geceler boyu…
saðým- solum
önüm- arkam
tükenmenin hýþmýna uðramýþ
susmasý gereken ne kadar kopkoyu sebep varsa
kýrýlgan zamanlarýn büyüttüðü ne kadar çaresizlik…
hepsi yanýk kokusu soluyor
þehrin kaldýrýmlarýna gömülüyor.
sokak aralarýna düþüyor siluetim
kim olduðunu bilmeden
neler olduðunu anlamadan
çatlýyor aklýmýn duvarlarý
acizane
zihnimin karþý sahillerine
part-time gelgitler vuruyor
yok sayýyorum kendi tezlerimi
avuçta kor ateþi tutmaktan çok daha zor
fikrimin ince kýpýrtýlarýný avutmak
gözlerin o acý intikamý olmasaydý keþke
içimin gizli siperlerinde
göz göre göre …
sýcacýk bir köz gibi yanýp durmasaydý
lacivert bedenleri
redfer