ÖZLEM

ÖZLEM

Ne güzeldi,
Çocuklukta anamýn,
Sýcak kucaðý,
Hiç doymazdým.
Hep bir özlem’le,
Koþar, sarýlýp, kucaklardým.
Elinden tutup,
Gözlerine bakýnca,
O küçücük yüreðim,
Sevinçten, pýr pýr ederdi.
Sanki uçacak gibi olurdum.
Ýçim içime sýðmaz olurdu.
Doymadým, anama.
Nasýl geldi, geçti,
Onca yýllarým.
Hani nerde kaldý.
Çocukluðum, gençliðim,
Hani orta yaþlýlýðým.
Dedem, babam gibi.
Ben de yaþlanýp,
Ýhtiyarladým.
Özledim.
Çocukluðumu.
Anamýn, babamýn
Elimden tutuþunu.
Özledim, bahçelerde;
Koþup, oynayýþýmý,
Dallardan koparýp,
Yediðim meyvelerin, tadýný.
Her halde artýk, sona geldim.
Þimdi daha çok özledim.
Harman zamaný,
Bekçilik yaparken
Topraða yatak serip,
Yatýp uyumayý…

29.04.2014
12/12/2018

Sosyal Medyada Paylaşın: