Göçmen kuş misaliyim

Yolum düþtü yine gurbet ele
Veda zamaný geldi sýlaya
Saatin zili çaldý þafak ile
Uyandým özlemin yaþanacaðý güne
Çýktým dýþarý baktým
Kimbilir bir daha belki gelemem diye
Baktým daða taþa
Karþý yamaçtaki ormana
Þehir de bulamayacaðým oksijeni
Son kez gibi çektim ciðerlerime

Elime aldým valizimi
Ýleri geri yapýyor ayaklarým
Çocukluðum içimde kal diyor bana gitme
En güzel günlerini burada yaþadýn
Dönüp baktým kilit vurduðum kapýya
Açýp bir kez bakayým dedim
Taþtan duvarýn içinin harcý toprak
Üstü odundan evime
Lakin olmadý yolcu otobüsü
Kurna çaldý zaman doldu diye
Sýlaya veda zamaný dedi

Hüzün yaðmurlarý vardý gözlerimde
Damla damla çiseliyordu
Sessiz sedasýz bir þekilde
Ardýmda kalan yola bakýyordum
Týpký eylülde yaprak döken
Bir aðaç gibiydim
Üþüyordum esen hasret rüzgarýnda
Gurbetin mecburi kelepçesi vardý
Elerimde ayaklarým da
Dur diyemedim kaptana

Derken artýk görünmez oldu sýla
Yol ilerledikçe araya giren daðlar ile
Bir yaným çocukluðumun olduðu yerde
Diðeri ise gurbetin mecburi yönüne
Ýstemeye istemeye gidiyordu
Kendimi bir göçmen kuþ misali his ettim
Sosyal Medyada Paylaşın: