YÜREK/SIZIM

Merhaba sol yanýmda kanayan yaranýn sahibi...
Bu mektubu sana yürek yangýnlarýmla yazýyorum.
Saat gecenin üçü... Gece karanlýk ben yine sensizim.
Uykunun firarisi gözlerim bu gecede yaþlarla dolu...


Nasýl baþlamalýyým sana halimi anlatmaya bilmiyorum.
Bildiðim tek þey sol yanýmý derin bir acýyla sýzlattýðýn.
Düþündükçe anlýyorum hasretin çýð gibi büyüdü içimde.
Gittiðin o günden bu yana yüreðimde dem tuttu býraktýðýn acý...


Artýk eskisi gibi deðilim gönül sancým... Çok deðiþtim.
Görsen belki tanýyamazsýn beni, bulamazsýn eski halimi.
Aynalara baktýkça artýk ben bile tanýyamýyorum kendimi.
Bir bilsen içime çöreklenen bu ýzdýrap nasýl tüketiyor beni...


Aslýnda bu sana yazdýðým ilk mektubum deðil yürek sýzým.
Kaç mektup yazdým yüreðimden çekip gidiþinin ardýndan.
Her mektubumu senin için akýttýðým göz yaþlarýmla süsledim.
Sonra her birini içimdeki seni yok etmek istercesine yaktým...


Saat gecenin dördü ben yine kalemimle konuþuyorum.
Dilime deðil yüreðime ezber ettim yokluðuna aðýtlarýmý.
Ýþte bak bir kez daha sen diye anlatýyorum kalemime yangýnýný.
Sende dinle sevgili... Sende dinle yokluðunla bana neler yaþattýðýný...


Ýlk baþlarda suskunluðumun duvarlarý ardýna gizlendim.
Göz yaþlarýmý, çektiðim bu ýzdýrabý herkeslerden gizledim.
Ama zamanla öylesine doldu ki öksüz býraktýðýn yüreðim.
Canýma aðýr gelen bunca kederi artýk gizleyemez oldum...


Senin gidiþinden sonra bir tek kalemimi dost bildim kendime.
Satýrlarca sayfalarca ona anlattým emanet býraktýðýn acýyý.
Ne kalemim yazmaktan yoruldu ne de yüreðim anlatmaktan.
Ama biliyor musun? Yine de anlatamadým can yangýnlarýmý...


Hangi söz hangi cümle hangi þiir anlatabilir ki bu acýyý?
Aslýnda yazdýkça daha da büyüyor yüreðime açtýðýn yaram.
Yazdýkça sanki biraz daha kendimden, canýmdan eksiliyorum.
Kýr at kalemini diyorum kendime ama buna cesaret edemiyorum...


Saat olmuþ dört otuz... Minarelerden ezan sesleri yükseliyor.
Gece yine doðan güneþin kollarýna teslim edecek kendini.
Ben ise yokluðunun aðýr acýsýyla geçecek bir günü daha,
Kendimden, yüreðimden biraz daha eksilerek yaþayacaðým...


Ayþe KARADENÝZ
Sosyal Medyada Paylaşın: