Ben; Değer Verdiklerim de Öldüm

bugün;


doldum taþtým duygularýmda
ruhumun çaðrýsýnda ýþýðýný güneþten alan
yýldýzlarý ve güneþin çocuklarýný hatýrladým


umut beþiklerinde ninnilerle sallanan umutlarýn
deniz dalgalarýnda boðulduðu
yetim yüreðimin acýlarýný hatýrladým


bulanýk akan Kýzýl Irmak, soðuk akan Munzur Çayý
sen bilir misin Asi olan kardeþini


ey!


Dicle, Fýrat sen bilir misin Seyhan’ý ve Ceyhan’ý
içtin mi dertlerini gördün mü uzayýp giden acýlarýný
oda bildi mi senin acýlarýný ?


daha dün kurþunu sýktým yetim yüreðime
kirli duygularý döktüm temiz coþkun akan nehirlerime


hani acýlarýn, hani umutlarýn, hani masum bakýþlarýn
parlayan loþ ýþýklarda mý gitti


ne çabuk boyun büktü daðlarýnda kardelen
ne zaman karlý daðlarýn da kirlendi bembeyaz yüreðin


ne zaman masum çocuklarýn yüreði
kelebek kanatlarýnda kýrýldý


ne zaman zeytin aðaçlarý kurudu
ne zaman defne aðaçlarý soldu


ne zaman yüreðin de deðersiz oldum
ne zaman kadim Anadolu ruhsuzlaþtý


anladým ki insan deðil ruh önemliymiþ


ruhumu parlatan acýlarý da gömdüm


bil ki Anadolu


ben;


deðerli bulduklarýmda çoktan öldüm.


kara 15/03/2019

Sosyal Medyada Paylaşın: